In de Molshoop

Vlieland.
Veel zee, zand en zon en uitwaaien. Heerlijk.

.

.

Afgelopen week de laatste donderdaggymles van dit jaar. Een speciale les, want de laatste les dans ik ter afsluiting (al vele jaren) met kaarsen.
Dit jaar extra bijzonder want er nam een assistent afscheid van de groep en mij. Een assistent die veel geleerd heeft de afgelopen jaren. Die ik heb zien groeien en die ik bijzonder ben gaan waarderen. Voor haar heb ik ook een persoonlijk tintje aan het cadeau bevestigd.
Er zijn geregeld periodes in het lesgeven dat ik mij afvraag of ik er nog wel geschikt voor ben. Geef ik nog uitdagend genoeg les. Komt iedereen wel goed genoeg aan bod. Zie ik elk kind wel met zijn/haar bijzonderheden. Begeleid ik de assistenten wel op een prettige manier. Overvraag ik mijzelf en de assistenten niet.
Vandaag kreeg ik een mailtje waar ik nog steeds stil van ben (naam heb ik verandert in kind):

Tijdens de gymles van kind ben ik je vergeten een hele fijn kerstfeest en een geweldig Nieuwjaar te wensen met weer veel zorg en liefde voor de Kids van de gym.
Je merkt het al, een woord van dank is op zijn plaats als we het hebben over kind en hoe je hier zo mooi en zorgvuldig mee omgaat.
Zijn weggetje heeft soms wat bobbels maar met mensen zoals jij worden de bobbels zoveel minder hoog.
Dank daarvoor en voor volgend jaar, gewoon doen wat je nu al doet.

Het is alweer 7 jaar geleden dat een goede vriend overleed. Afgelopen 3 maand veel aan hem gedacht. Elke keer als ik in Deventer van het station de stad  in liep zat ik mij af te vragen welke kant hij doordeweeks op ging. Met zijn sokken aan heb ik de initiaties van de Munay Ki ontvangen.
Destijds na zijn overlijden zei ik tegen hem dat als hij mij wat te vertellen had, hij mij wel Irissen mocht sturen. Deze snijbloem doet mij aan hem denken. Deze kocht hij ooit voor zichzelf, want een bloemetje staat wel gezellig.
In afgelopen 7 jaar zag ik nooit een bosje Irissen. Gisteren stond ik te praten met een moeder, keek even opzij en mijn maag maakte een sprongetje. Mijn haren stonden overeind, ik zag een bosje Irissen. Na het gesprek heb ik mijzelf een bosje gekocht en met een brok in de keel en vol dankbaarheid thuis in de vaas gezet. Dank je.
Maandag leg ik het rozekwarts hartje bij je neer.

De kinderen gingen uit logeren. Met het werk van mijn man geregeld dat ik hem om 14.00 uur kon ophalen. Zij hadden geregeld dat hij die middag een lange meeting zou hebben. Die ochtend had ik de band van zijn fiets leeg laten lopen mocht hij zich niet door mij naar zijn werk willen laten rijden.
Het ging allemaal goed. Daar stond ik, met lichte zenuwen om 14.00 uur bij zijn werk. ‘Zou hij al iets gemerkt hebben?”
Gelukt…hij wist van niets. Na een lunch samen bekenen welke van de NKT we heen zouden gaan. Uiteindelijk zijn we op de hoge veluwe geland. Heerlijk van de natuur en elkaar genoten. In een te klein tentje geslapen, een krachtplaats bezocht, het pontje over de IJssel genomen, heerlijk samen buiten geweest.

Al een poos ben ik bezig met een project: Schrijf je dierbaren eens wat hun nou zo dierbaar maakt voor jou.
Het lastigste vind ik om de juiste formulering te vinden waarom ze zo dierbaar zijn voor mij. Dierbaar zijn…kan op zoveel manieren.
Het is ook niet dat ze altijd op diezelfde manier dierbaar voor mij zijn, ook daar zit verandering in. Dat bewees vanavond het bezoek dat hier was maar weer eens. Diegene is mij ook dierbaar, zonder dat hij het weet. Om hem dan zo te zien worstelen raakt mij.
Doet mij dan weer een denkuitstapje maken naar een vriend, die ik geen vriend durfde te noemen voordat ik zijn toestemming had gevraagd.  Hijzelf vond het geloof ik maar een rare vraag toen ik het hem vroeg of ik hem een vriend van mij mocht noemen. Ben nog steeds heel blij dat ik dat destijds gedaan heb, aangezien hij nu uit de tijd gekomen is.
Hetzelfde gevoel heb ik nu ook. Dierbaar zijn heeft blijkbaar ook regels bij mij. Geeft hen blijkbaar toegang tot mijn gevoelens. Het recht om mij emotioneel te raken, te delen. Telkens weer pak ik mijn schriftje waar ik in probeer op te schrijven wat er zo speciaal is aan desbetreffende persoon. Na vanavond komt er iemand bij. Nu maar eens zorgen dat de kaartjes ook echt op de post gaan.
Bovenal vind ik het belangrijk dat ik de ander laat weten dat er van ze gehouden wordt.
Want…als je geen mensen hebt die je na aan het hart liggen, is alles wat je hebt niets waard.

Bij het opbergen van de kerstspullen kwamen zoonlief en ik onverwacht spullen tegen waarvan we dachten dat ze er niet meer waren. Zo ook het kerststalletje van mij opa en oma.
Normaal eten wij ’s ochtends op de dag van drie koningen het drie koningenbrood. Diegene die de boon in zijn broodje heeft is de hele dag de koning en mag ’s avonds beslissen wat we eten.
Omdat we vandaag allemaal ergens anders eten hebben we dit ritueel naar het weekend verplaatst.

Van de zomer al voor mezelf gekocht. De tijd tussen de zomer en 1e kerstdag duurde best lang. Toen deze serie van Brio uit kwam was ik er al weg van, helaas te duur. Nu het zo enorm afgeprijsd werd (de serie gaat eruit) kon ik het niet laten. Vanochtend mocht het dan eindelijk uitgepakt worden. De jongens waren even teleurgsteld, maar dat veranderde dezelfde dag nog. Lekker samen met mama spelen. De treinrails wordt nu gebruikt als computernetwerk. Emo (het blauwe poppetje) rijdt in zijn wagentje de emailberichten heen en weer. Deze berichten kun je ook echt afluisteren. Natuurlijk zijn er ook virussen.  Wij hebben nu viro, pop-up, en para. Deze virussen wil je natuurlijk niet, dus er werd hard gewerkt door emo en burny om ze uit het systeem te krijgen. Als ik alleen de poppetjes zie word ik er al vrolijk van. Eerlijk is eerlijk, ik vind het heerlijk spelen zo met de networkers en mijn kinderen.

Vandaag ben ik erg verwend. Een goede vriendin kwam mij verrassen met een zelfgehaakte tas. Helemaal roze en de voering…daar staan allemaal babouschka’s op. Zelfgemaakte tassen, ben er gek op. Dit is een heel mooi exemplaar. In de tas zat een zelfmaakpakket voor princessencakejes (ook roze) met daarop de tekst dat ze graag een kopje tea komt drinken.
Mijn vader bracht aan het eind van de dag een stapel pompoenen. De oudste hielp mee met uitzoeken welke er hier uiteindelijk in de pan mogen komen. Voel mij vandaag verwend.