In de Molshoop

Al een poos ben ik bezig met een project: Schrijf je dierbaren eens wat hun nou zo dierbaar maakt voor jou.
Het lastigste vind ik om de juiste formulering te vinden waarom ze zo dierbaar zijn voor mij. Dierbaar zijn…kan op zoveel manieren.
Het is ook niet dat ze altijd op diezelfde manier dierbaar voor mij zijn, ook daar zit verandering in. Dat bewees vanavond het bezoek dat hier was maar weer eens. Diegene is mij ook dierbaar, zonder dat hij het weet. Om hem dan zo te zien worstelen raakt mij.
Doet mij dan weer een denkuitstapje maken naar een vriend, die ik geen vriend durfde te noemen voordat ik zijn toestemming had gevraagd.  Hijzelf vond het geloof ik maar een rare vraag toen ik het hem vroeg of ik hem een vriend van mij mocht noemen. Ben nog steeds heel blij dat ik dat destijds gedaan heb, aangezien hij nu uit de tijd gekomen is.
Hetzelfde gevoel heb ik nu ook. Dierbaar zijn heeft blijkbaar ook regels bij mij. Geeft hen blijkbaar toegang tot mijn gevoelens. Het recht om mij emotioneel te raken, te delen. Telkens weer pak ik mijn schriftje waar ik in probeer op te schrijven wat er zo speciaal is aan desbetreffende persoon. Na vanavond komt er iemand bij. Nu maar eens zorgen dat de kaartjes ook echt op de post gaan.
Bovenal vind ik het belangrijk dat ik de ander laat weten dat er van ze gehouden wordt.
Want…als je geen mensen hebt die je na aan het hart liggen, is alles wat je hebt niets waard.