De jongste hier in huis is druk met verhaaltjes schrijven. Leuk om te zien en te lezen. Wel eraan denken dat je het hardop precies zegt wat er staat. Ze schrijft namelijk fonetisch,alles aan elkaar en spiegelt de nodige letters nog. Maar als je dan even gepuzzeld hebt, blijkt er een aardig verhaaltje te staan.
Elke maandagavond sta ik twee lesuren in de gymzaal met actieve damesgroepen. Bij de grondoefeningen kijk ik, behalve naar de dames of ze de oefeningen wel goed uitvoeren, ook naar het plafond. Als kind kon ik al fantaseren hoe fantastisch het zou zijn om op het plafond te kunnen spelen, alle ruimte en geen obstakels. Vele soorten spelletjes had ik al uitgewerkt.
Bij de zaal aan de Mussenstraat is een onregelmatig plafond. Allerlei figuurtjes zijn er in te ontdekken. Zoals het paardje dat ik zie. Het doet mij denken aan de grottekeningen van Lascaux.
Afgelopen winter was er een lekkage in het dak. Op die plek is nu een grote gele doorligvlek te zien. Alsof er iemand vergeten is het plafond te verschonen. En zo zie ik nog wel meer dingetjes. Wel moet ik oppassen er niet teveel in op te gaan wat er nog meer te ontdekken valt… want ja, ik ben natuurlijk wel aan het lesgeven.
Bij de windhoos waren er twee bomen voor ons huis helaas omgewaaid. Afgelopen vrijdag zijn de stronken uitgegraven. De kinderen wilden al graag ermee spelen. Maar ja…de verjaardag van hun vader vandaag, die fietste ertussendoor. Na afloop van het feestje hebben ze toch nog een poos buiten met het zand, graspollen en de stronk kunnen spelen. Ze zijn een hele poos bezig geweest om er een hut van te maken. Niet zomaar een hut, maar de hut van Shrek. Voordat ze naar bed gingen heb ik twee zandmannetjes onder de douche gestuurd.
Dit jaar gaat het echt gebeuren. Bij het poppenhoekje zijn er meerdere mensen die de popjes uit het boek, een heel jaar rond, wilden maken dit jaar. Ik heb mij opgegeven en nu heb ik een stok achter de deur om ze ook inderdaad te moeten maken. Gelukkig is maart nog niet voorbij en heb ik mijn popje af.
Dit keer vond ik de keuze van de kleur wel lastig. Mijn eerste reactie was om voor de kleur te kiezen die ik erg mooi vind, roze. Past natuurlijk wel mooi naast het paarsje krokusje. Maar het popje van april is een narcis. Als overgang een oranje kleur vond ik ook wel erg mooi. Ben bijna tevreden over het popje. Het kraagje wilde ik eigenlijk anders. Ik denk dat ik maar eens een lapje vilt moet kleuren voor deze gelegenheid. Zodat het kraagje bij de nek geel is en naar de uiteinden naar oranje toeloopt. Het oranje kraagje heb ik geprobeerd te bewerken met geel maar dat werd helemaal niet zichtbaar. Met groen werd het wel zichtbaar, maar dat vind ik toch niet zo mooi. Ik blijf nog even nadenken hoe ik dit voor elkaar kan gaan krijgen. Ondertussen staat mevrouw primula al wel op de jaarlijn de wereld in te kijken.
De huismus, die niet echt een huismus is, is vandaag 65 geworden. Vorig jaar maakte ik voor hem een koolmees. Dit jaar werd dat van het patroonblad groene vingers, het musje. Het heeft twee weken geduurd voordat ik mij eraan durfde te wagen. De geknipte delen lagen elke dag voor mij, net als de beschrijving. En dat laatste deed mij de das om. Ik snapte niet wat er stond. Gelukkig kreeg ik afgelopen woensdag hulp van een vriendin in het ontcijferen van het patroon. Omdat ik het vogeltje zelf ook heel mooi vind heb ik vandaag tussen de verjaardagsvisite zitten werken aan mij eigen exemplaar. Ik weet immers nu nog hoe ik dit patroontje in elkaar moet zetten.
Ook heel erg leuk, vandaag samen met mijn zusje een indigokaboutertje gemaakt. Mijn zusje wil ook graag seizoenspopjes gaan maken. Op de een of andere manier vergeten veel ontwerpsters dat de regenboog uit 7 kleuren bestaat, in plaats van 6. Erg jammer vind ik zelf. De kleuren van de regenboog komen zo mooi overeen met de kleuren van onze belangrijkste chakra’s (Rood,oranje,geel,groen,blauw,indigo en violet). De indigo zit er zelden bij in de pakketjes. Maar mijn zusje en ik hebben voor de regenboogkabouters de ontbrekende indigokabouter vandaag alvast gemaakt. Het was voor haar de eerste keer. Erg leuk om samen bezig te zijn en met zo’n leuk resultaat.
Als sinds 30.8.2010 ben ik bezig om de lunchtrommeltjes van de kinderen op een andere manier te vullen. Er zit groente bij in. Het lekkerste vinden ze tomaat, wortel en paprika. Wisselend welk kind vinden ze champignon, kleine stukjes quiche, sla, rauwkost en bloemkool ook wel lekker om mee te krijgen. Gedroogde vruchten en noten vinden ze ook regelmatig in hun trommeltjes. Sinds de egg-shapers liggen er ook af en toe hardgekookte eieren in de een of andere vorm in hun trommel. Kwark, pudding, zelgemaakte kleine broodstengels, mini-pizaatjes of hartige baksel komen ze ook wel eens tegen. Het verbaasd mij dat ik het leuk blijf vinden en dat ik  ’s ochtends met plezier in de keuken sta.
Het is lastig om hier leuke bento-spulletjes te krijgen. Bij de action ooit siliconen cupcakes gevonden. Ook bij de xenos kleine redelijk dichte kleine bakjes voor salade, siloconen vormpjes, en hele kleine uitsteekvormpjes.
Maar de echte leuke dingen vind je toch in Japan.
Laat ik nou een vriendin hebben die op visite ging naar haar familie in Japan. Als verjaardagscadeau kreeg ik allemaal bento-spulletjes. Heel veel schattige prikkertjes, een vorm om hello kitty sandwiches te maken, een hello kitty bentobox, plastic papiertjes om het eten van elkaar te scheiden en wat ik ook erg leuk vond vormpjes om worstjes te veranderen in bijvoorbeeld een pinguin.
Dit alles kreeg ik vorige week al. Vandaag kreeg ik van de post, over uit Japan, de andere spulletjes. Het voelt wel heel dubbel nu. De vader en moeder van mijn vriendin waren in Nederland toen de ramp in hun land gebeurde. Afgelopen maandag zijn ze teruggevlogen. Oma kan niet zo lang alleen blijven. Nu met de kerncentrale waar het niet goed mee gaat, merk ik extra spanning bij mijn vriendin.
Bij het open maken van mijn pakje moest ik aan al die mensen in Japan denken die nu geen dak meer boven hun hoofd hebben. Elke avond steek ik een kaarsje aan voor hen.
Bij het uitpakken werd ik toch wel weer een beetje enthousiast. Wat kunnen ze het mooi bedenken in Japan. Ik ben helemaal weg van de zwarte two tier bentobox. Eindelijk een formaat voor mijzelf. Al zaten de jongens te bedelen of zij deze niet mochten gaan gebruiken. In dit pakketje zaten drie bento-boxjes (de driehoekige is ook wel erg leuk, en ruim ook nog), 3 egg-shapers (hart,ster en een cinnamoroll), 4 uitstekers en 3 saushoudertjes.
Ik kan mij er alweer op verheugen om op maandag en dinsdag hun trommeltjes te gaan vullen.
Elke maandagochtend tijdens de MBvO gymles keek ik tegen deze foto aan. Elke keer weer liep mij de water in mijn mond.
Elke maandag zei ik er weer wat van. Op mijn verzoek of de foto niet eens vervangen kon worden, door een foto met eten waar ik wat minder mee heb (rode bietjes bijvoorbeeld), werd de foto eraf gehaald en kreeg ik hem mee voor in mij map.
Elke maand is er een eetgelegenheid, waar door twee mensen voor een grote groep gekookt wordt. Vandaag hing er inderdaad een andere foto. Geen rode bietjes, maar een gevuld hamrolletje. Hiervan krijg ik inderdaad minder last van mijn maag (in de zin van…ik heb ook wel zin in een stoofpeertje) als ik hier naar kijk tijdens de gymoefeningen.
Het is weer werkstukken tijd. Bij de oudste gaat het werkstuk over Leonardo da Vinci. Hij wil later net zo worden als hem.
De middelste doet samen met een klasgenootje het werkstuk. Hun thema is de VOC.
Hij tekent niet zo heel vaak, houdt er niet zo van. Maar nu kwam hij met een hele mooie tekening voor zijn werkstuk thuis.
Vanochtend extra vroeg op. De kinderen mochten verkleed naar school. De oudste als draak, de middelste als aap en de jongste als prinsesje.
Aangezien ik met de hoofden van de jongens minimaal een half uur per hoofd bezig ben werd de wekker lekker vroeg gezet.
De middelste vind smeerseltjes op zijn huid heel erg. Toen ik net klaar was met smincken kwamen de tranen. Ik kon het niet helemaal meer bijwerken.
 Het effect van de oudste bij het eten met’deze sminck is dat het net lijkt of de draak echt eet, ziet er heel grappig uit.
De middelste werd eerst even uitgelachen om zijn apebillen. Maar ’s middags wilde hij het pak wel aanhouden.
Als kroontje van de prinses heb ik dochterlief haar echte haar gebruikt en deze met kleine haarelastiekjes in het rondte boven op haar hoofd vastgezet. Het is een mooi span om mee op pad te gaan. Vanavond mogen twee kids mee met opa en oma naar de verlichte optocht.
Al een poos ben ik bezig met een project: Schrijf je dierbaren eens wat hun nou zo dierbaar maakt voor jou.
Het lastigste vind ik om de juiste formulering te vinden waarom ze zo dierbaar zijn voor mij. Dierbaar zijn…kan op zoveel manieren.
Het is ook niet dat ze altijd op diezelfde manier dierbaar voor mij zijn, ook daar zit verandering in. Dat bewees vanavond het bezoek dat hier was maar weer eens. Diegene is mij ook dierbaar, zonder dat hij het weet. Om hem dan zo te zien worstelen raakt mij.
Doet mij dan weer een denkuitstapje maken naar een vriend, die ik geen vriend durfde te noemen voordat ik zijn toestemming had gevraagd. Hijzelf vond het geloof ik maar een rare vraag toen ik het hem vroeg of ik hem een vriend van mij mocht noemen. Ben nog steeds heel blij dat ik dat destijds gedaan heb, aangezien hij nu uit de tijd gekomen is.
Hetzelfde gevoel heb ik nu ook. Dierbaar zijn heeft blijkbaar ook regels bij mij. Geeft hen blijkbaar toegang tot mijn gevoelens. Het recht om mij emotioneel te raken, te delen. Telkens weer pak ik mijn schriftje waar ik in probeer op te schrijven wat er zo speciaal is aan desbetreffende persoon. Na vanavond komt er iemand bij. Nu maar eens zorgen dat de kaartjes ook echt op de post gaan.
Bovenal vind ik het belangrijk dat ik de ander laat weten dat er van ze gehouden wordt.
Want…als je geen mensen hebt die je na aan het hart liggen, is alles wat je hebt niets waard.