In de Molshoop

Vandaag moest de wrat op de voet van onze jongste weggehaald worden. Eerst een uur vantevoren een emlapleister, alles nog oke. De sok uit op de behandeltafel, ook oke. Kijken naar het voetje, al iets minder. Maar bij de eerste keer lepelen was het al schreeuwen. Ik had nog gevraagd of er niet nog verdoofd moest worden. Dat had de opadokter namelijk wel aangeraden. Na dit vreselijke gekrijs toch nog een spuit met verdoving erbij. Daarna bij mij op schoot en de beide voeten in de wurggreep door Erik en de arts. Dit alles werd gevolgd door nog meer gekrijs. “Roep maar au als het zeer doet,” kon ik nog uitbrengen. Voor de rest zaten mijn oren vol met een tuut en gekrijs. De arts vond het zelf ook niet leuk meer. Het meest noodzakelijke heeft ze nog weggehaald. Als dit wondje genezen is wordt de rest behandeld met zalf. Ik ben benieuwd of Tosca de volgende keer nog mee wil naar de arts.