In de Molshoop

Vanochtend op weg naar huis heb ik een jongeman aangereden. Verblind door het zonlicht zag ik te laat dat hij al voor de auto zat. In een paniekogenblik wist ik niet meer waar de rem zat. Gelukkig meteen daarna wel, anders was ik nog over hem heengereden. Gek om te ervaren dat seconden dan wel minuten lijken. De jongeman in kwestie heeft dat niet zo ervaren. Voor hem was het boem en hij lag op de grond.
Na het uitstappen, met trillende benen, de regels van de EHBO toegepast. Er kwam vrij vlot een vrij strabante meneer die vroeg waar hij last had en vervolgens meteen de ambulance belde. Zover was ik nog niet. Ik wist waar hij pijn had en had hem net goed liggen. Gelukkig wou hij wel luisteren naar mij. Toen de politie en ambulance er waren werd het mij wat teveel. Toen kwamen de tranen. Het ambulance personeel liet hem gaan, het leek mee te vallen. Ik vond (en nog steeds) het erg eng om achter het stuur te zitten en weer aan het verkeer deel te nemen. Vanavond zijn Erik en ik bij de jongeman en zijn ouders langs geweest. Hij heeft alleen nog een pijnlijke knie. De fiets is waarschijnlijk totall los. En ik kan het beeld van de jongen op de grond maar niet van mijn netvlies krijgen.
Nu ga ik mij maar een richten op mijn jarige man. Want zo valt zijn verjaardag nog bijna in het water.