In de Molshoop

Deze dag had ik mij iets anders voorgesteld, dan een dag op de eerste hulp te zitten.
Vannacht om 02.00 uur ging ik met een te volle blaas naar de wc. De pijn bij mijn middenrif komt daar vast vandaan. Maar in plaats van dat het minder werd, werd het erger. Een goede houding was lastig te vinden, liggen, staan, zitten niets was echt prettig. Tegen de ochtend zakte de pijn van mijn middenrif naar net iets onder mijn ribben, maar nog steeds zeer pijnlijk. Kon mij maar moeilijk concentreren. Mijn maag vond de paracetamol niet zo’n goed idee, die kwam weer terug. Met autorijden kon ik mij maar lastig concentreren. Voor de zekerheid maar even langs de huisarts. Gelijk aan de ECG, was normaal. Maar de huisarts dacht aan iets met de gal. Dus werd ik verwezen na de eerste hulp. Na een prik met pijnstilling mocht ik onder begeleiding weg.
Mijn vader bracht mij. Daar aangekomen krijg je eerst een intake. Daar werd mij verteld dat ik wel enkele uren daar zoet zou zijn. Mijn vader heb ik maar naar huis laten gaan. Na een uur kwam er nog een intake en dan krijg je een kleurencode. Omdat de hele wachtkamer van de eerste hulp vol zat kreeg ik code: normaal en dat betekend een wachttijd van 2 uur. Uiteindelijk een bankje gevonden waar ik op kon liggen. De pijnstiller begon gelukkig te werken en daar op het bankje liggen dommelen. Na verschillende misselijkmakende onderzoeken bleek uiteindelijk bij de echo dat de galsteentjes de boosdoeners zijn. Met een recept voor pinstilling en een afspraak voor woensdag mocht ik om 14.50 uur de eerste hulppost weer verlaten.
Na een hele dag nog niets gegeten en gedronken te hebben zijn mijn moeder en ik even het restaurant in geweest tot mijn ’taxi’ kwam. Natuurlijk was het bij de apotheek ook druk. Bij mijn ouders op de bank ben ik uiteindelijk in slaap gevallen.
Ben blij weer thuis te zijn. Nu hopen dat die nare krampende pijn wegblijft.