In de Molshoop

Ging het vanmiddag in eerste instantie beter, tegen de avond kwam de pijn weer terug. Ik (Erik) had eerste communie ouder-avond, maar Marja belde me op half tien op dat het niet meer ging. Marja’s ouders langsgekomen om mee te rijden naar de huisartsenpost mocht het nodig zijn. Marja mocht intussen 2 pijnstillers nemen, en moest opbellen als het na een uur nog niet beter ging.

Een uur later lag ze nog steeds te kronkelen van de pijn en zijn we naar de huisartsenpost geweest. Daar aangekomen is er door de dienstdoende arts een morfine-shot toegediend. Dat zou na een half uurtje moeten gaan werken ..

De werking was er wel maar veel te weinig. Daarom doorgestuurd naar de eerste hulp. Daar heeft een vriendelijke arts-assistent na overleg met de chirurg besloten om een medicijn in te spuiten dat de galblaas minder laat werken zodat de krampen niet zo heftig zijn als er een galsteentje voorbij komt zeilen.

Ook dat hielp .. een beetje.

Uiteindelijk, om een uurtje of half twee hebben we besloten dat Marja maar beter kon blijven. Morgen om 10 uur kan ik bellen voor informatie over het tijdstip dat ze gaan opereren.

Opa Ben brengt de kids naar school, Tosca gaat naar de andere oma en ik werk morgen zo goed als het kan maar thuis, want ook op het werk is het mega druk.

Maar nu eerst .. naar bed.

Erik.

Deze dag had ik mij iets anders voorgesteld, dan een dag op de eerste hulp te zitten.
Vannacht om 02.00 uur ging ik met een te volle blaas naar de wc. De pijn bij mijn middenrif komt daar vast vandaan. Maar in plaats van dat het minder werd, werd het erger. Een goede houding was lastig te vinden, liggen, staan, zitten niets was echt prettig. Tegen de ochtend zakte de pijn van mijn middenrif naar net iets onder mijn ribben, maar nog steeds zeer pijnlijk. Kon mij maar moeilijk concentreren. Mijn maag vond de paracetamol niet zo’n goed idee, die kwam weer terug. Met autorijden kon ik mij maar lastig concentreren. Voor de zekerheid maar even langs de huisarts. Gelijk aan de ECG, was normaal. Maar de huisarts dacht aan iets met de gal. Dus werd ik verwezen na de eerste hulp. Na een prik met pijnstilling mocht ik onder begeleiding weg.
Mijn vader bracht mij. Daar aangekomen krijg je eerst een intake. Daar werd mij verteld dat ik wel enkele uren daar zoet zou zijn. Mijn vader heb ik maar naar huis laten gaan. Na een uur kwam er nog een intake en dan krijg je een kleurencode. Omdat de hele wachtkamer van de eerste hulp vol zat kreeg ik code: normaal en dat betekend een wachttijd van 2 uur. Uiteindelijk een bankje gevonden waar ik op kon liggen. De pijnstiller begon gelukkig te werken en daar op het bankje liggen dommelen. Na verschillende misselijkmakende onderzoeken bleek uiteindelijk bij de echo dat de galsteentjes de boosdoeners zijn. Met een recept voor pinstilling en een afspraak voor woensdag mocht ik om 14.50 uur de eerste hulppost weer verlaten.
Na een hele dag nog niets gegeten en gedronken te hebben zijn mijn moeder en ik even het restaurant in geweest tot mijn ’taxi’ kwam. Natuurlijk was het bij de apotheek ook druk. Bij mijn ouders op de bank ben ik uiteindelijk in slaap gevallen.
Ben blij weer thuis te zijn. Nu hopen dat die nare krampende pijn wegblijft.

Na de storm van vorige week hebben we een nieuwe ruit in de voordeur. Zelf vond ik hem wel heel saai, zo zonder iets erop. Vandaag hebben we er wat aan gedaan.

Tot nu toe knipte ik de haren van de jongens (en opa) en hield ik het bij Tosca bij.
Maar na een opmerking van mijn moeder dat mijn kleine meid nu wel erg op ma Flodder begon te lijken moest ik wel met haar naar de kapper, kort leek haar wel wat.
Van de andere opa mocht het niet kort…want dan wou hij niet meer op haar passen.
Dus opa…is het zo wel goed?

De kapster vond dit wel een zeer geschikte lengte voor de kleine meid. Voor oma, ze heeft geen babyhaar meer, maar heel dun haar. Niet lang en niet kort raadde ze aan.
En al had ze moeite om in de kappersstoel te blijven zitten, uiteindelijk werd het heel netjes geknipt.

Na lang sparen is het dan zover. Nog even en dan gaat mijn oude 12 inch laptopje met pensioen. Vanaf eind van deze week zal ik mijn computer delen met de kids. De boekenkast is verplaatst. Een nieuwe kast in elkaar gezet.
Erik heeft de pc er al wel ingezet maar hij is nog niet helemaal operabel. De jongens kunnen het niet afwachten. Eindelijk mogen zij ook gaan mailen/internetten.
Juist hierom wou ik de pc beneden hebben. Na al die vervelende verhalen te hebben gehoord over kinderen en het internet wil ik graag zicht op hebben wat ze doen.
Al vind ik het wel wennen, het nieuwe toestenbord, het grotere beeldscherm, een ander plekje in de kamer. Al gaat mijn laptopje nog niet helemaal met pensioen. Zolang als hij er nog zin in heeft mag hij de notulen van het bestuur van de gymvereniging gaan vastleggen.

Elk jaar mag ik de jeugdleden die 3 of 6 jaar bij de gym zijn huldigen in hun eigen les. In het begin vond ik dit een lastig iets. Hoe maak je dit nu leuk voor de kinderen. In ieder geval niet zoals ik ooit een collega zag doen; het presentje afgeven tijdens het namen noemen en dat ze dan dan meteen naar de kleedkamer brengen.
In de loop van de tijd ben ik tot een redelijke oplossing gekomen. Bij binnenkomst vraag ik aan de ouder van het kind dat gehuldigd gaat worden of ze iets langer kunnen blijven, en wat er staat te gebeuren. Dan de aandacht van de hele groep vasthjouden want wie krijgt (de ‘felbeergde’ blauwe HGV tas) en dan een luid applaus als ik deze overhandig aan het desbetreffende kind.
Nu had ik dit jaar dus een klein probleempje. Want ja de moeder die ik moest hebben was wel aanwezig, maar het kind werd gebracht door oma. Gelukkig wou mijn moeder wel fotograveren 🙂  Wel bijzonder om je eigen kind te huldigen. Pjotr is al 6 jaar lid van de vereniging. Al vond ik persoonlijk zijn cadeautje iets minder. Pjotr blijkbaar ook want hij ligt nog steeds op hetzelfde plekje in huis waar hij bij thuiskomst is neergelegd. Maar bijzonder vond hij het wel om gehuldigd te worden, want dat hoorde ik in de auto terug.

Vandaag op de rommelmarkt zag Pjotr skeelers. “Mam, passen die jou?” werd mij gevraagd bij elk paar dat we tegenkwamen. Tijdens het schaatsen laatst had ik hem verteld dat we van de zomer wel samen konden gaan skeeleren (hij vond het samen schaatsen zo leuk). Blijkbaar was hij het niet vergeten.
Uiteindelijk vond ik (eigenlijk Pjotr) een paar die er goed uitzagen, waarvan de wieltjes soepel rolden en die ook pasten.
Thuisgekomen moest er dan ook meteen geskeelerd worden. Samen hebben we een rondje Kasbah gedaan. Alleen werd het rondje te kort gevonden door zoonlief. Dus werd het gedeelte van de wijk schter ons huis ook nog meegenomen. Bij thuiskomst was de eerste vraag:”gaan we morgen weer?”

Ocki vindt de zwemlessen voor diploma B maar 10 keer niks. Elke week is hij boos/chagarijnig en tegendraads op de zaterdagochtend. Vanochtend heb ik hem verteld dat als hij flink doorzwemt hij er sneller af is. Want A en B moet. Diploma C mogen ze kiezen. Ocki wil geen C.
Tot onze beide verbazing kreeg hij vanochtend na zijn 4e les voor B een brief mee waarin stond dat hij 3 februari mag proefzwemmen. Als het dan goed gaat mag hij op 10 februari afzwemmen. Ocki blij, hij hoeft binnenkort niet meer naar zwemles.

Na een weekje bezig te zijn geweest met de keuken, is het af. Nou ja bijna af. Er moeten nog 2 stopcontacten geplaatst worden. De keuken ziet er nu wel heel anders uit. Lijkt wel of hij ruimer is. Even had ik er een hard hoofd in of ik inderdaad meer kastruimte zou overhouden. Ik had al heel kritisch gekeken wat ik wou bewaren en wat weg mocht. Dingen die ik al 2 jaar niet gebruikt heb zijn weggegaan. Bij het inpakken leek het wel of ik toch nog iets teveel bewaard had. Maar uiteindelijk hield ik twee kastjes over om de voorraad in te bewaren. Vanavond hebben Erik en ik er voor het eerst gekookt. Omdat we nu een 5 pits gaskookplaat hebben konden we er met gemak samen achter staan. Al het nieuwe apparatuur is wel wennen. Een heerlijke grote koelkast. De oven/magnetron is ook groter. Al kan ik in de nieuwe diepvries geen pizza’s bewaren. De vriezer is namelijk een heel stuk kleiner. Wat ook lekker is dat er nu licht boven het kookgedeelte is. Nu kan ik goed in de pannen kijken.
De jongens wouden als eerste uit de nieuwe keuken:pasta met groene saus. Omdat mijn schoonouders ook mee kwamen eten (hun keuken is er ook uit gegaan deze week) heb ik er ook maar een heerlijk soepje bij gemaakt. In deze keuken ga ik mij de komende jaren wel vermaken.

Vanmiddag vroeg Pjotr mij wanneer hij nou eens een oude radio kreeg die hij uit elkaar mocht halen. Want hij wou graag wel eens beginnen te gaan oefenen om uitvinder te worden. Dat is namelijk wat hij later, als hij groot is, wil worden.