In de Molshoop

Al ruim twee weken heeft Tosca er ‘last’ van. Of liever gezegd, heb ik er last van. Waar ze voorheen lekker ging slapen en tegen een uur of 11 ’s avonds even wakker werd voor een slokje om vervolgens weer te slapen tot 04.00 uur, is het nu hommeles. Het naar bed brengen gaat nog steeds hetzelfde. Na twee uurtjes slapen begint ze al te huilen. Ze wil dan best weer slapen na een slokje om zich daarna na twee uur weer te melden. Deze keer is ze niet meer tevreden met een slokje, ze wil lichaamscontact. Zolang ze maar met een handje of voetje mij of Erik voelt dan slaapt ze wel weer twee uurtjes. Ze blijft om de twee uur wakker worden om te voelen of we er nog zijn.
Na een week heb ik haar tegen deze tijd bij ons in bed genomen. Om telkens naar haar bed te gaan, erbij te liggen en voeden om vervolgens als ik probeer naar mijn eigen bed te gaan weer een huilend meisje te hebben, daar werd ik toch zo moe van. Zo bleef er wel weinig slaaptijd over. Nu ze bij ons in bed komt halverwege de nacht slaap ik iets meer. Tosca blijft onrustig. Moest wel lachen dat ze in haar slaap zelfs druk met haar hoofd aan het nee-schudden is, en er dan ook nee bij zegt. Blijkbaar is ze ergens heel druk mee, waar ze Erik of mij niet bij kan missen. Maar phoe hee, wat word ik hier moe van. Ook Tosca is overdag (lijkt het) wat minder te genieten.