In de Molshoop

Vanochtend tijdens een spelletje barricade werd er aangebeld. Een oudere mevrouw kwam mij meedelen, dat een meneer met hond haar had gemeld, dat de banden van drie auto’s waren doorgestoken. De onze dus ook. Wat ik eerst begreep is dat alle vier de banden plat waren. Toen we gingen kijken zagen we dat de banden aan de wegkant doorgestoken waren. Net zoals bij de twee auto’s achter de onze. De achterste band heeft een kleine snee en de voorste band een wat grotere.
Grummeldegrummeldegrummel…goede morgen.

Dit weekend heb ik twee kinderen thuis. Erik is met Ocki op vader en zoonweekend. De reis gaat naar Rotterdam. Vrijdagmiddag zijn ze al vertrokken. Vandaag gaan ze naar Blijdorp en eten op de pannekoekenboot. Ze bellen regelmatig. Zo hebben ze gisteravond lekker en gezond gegeten en moest Erik ook vroeg naar bed, omdat Ocki er op tijd naar bed gaat. Vanochtend belden ze dat ze keken naar de pinguins en ze de dierentuin heel mooi vonden. Oud en nieuw staat allemaal door elkaar. Ocki heeft een verrassing gekocht en had de grootste lol dat ik nieuwsgierig ben.
Gisteravond heb ik samen met een goede vriend, Marike en haar man Kolonisten van Catan (de grote muur) gespeeld. Deze avond was ook heel gezellig. Voor vanavond zie ik nog wel. Morgen gaan Ocki en papa de Euromast besteigen en met speedo door de haven. Tosca heeft het er regelmatig over dat papa en Ocki in de trein zitten. We hebben ze namelijk uitgezwaaid. Morgen gaan we ze weer ophalen op het perron.

Ocki heeft de laatste tijd weer veel houvast aan zijn jaarlijn. Wanneer is Sint Maarten? Wanneer Sinterklaas? Wanneer gaan we naar de tandarts. Door te kijken op de jaarlijn en de spijkertjes te tellen geeft hem een idee hoelang het nog gaat duren.

Daarnaast heb ik zijn weekagenda geheel voorzien van nieuwe plaatjes. Dat dit een positieve invloed op zijn gedrag heeft was deze week goed te merken. Elke avond draait hij de dag om die geweest is en de volgende ochtend hoor ik van hem wat er voor deze dag gepland is. Op deze manier heeft hij een goed overzicht wat er deze week staat te gebeuren en het lijkt of hij daar wat rustiger van wordt.

…op bezoek gaan. Meestal gebruik ik de vakantie om bij vriendinnen op bezoek te gaan. Vandaag  bij Manon en Margreet geweest. Donderdag naar Kirstin. Op vrijdag gaan we de verjaardag vieren van de zoon van Marike. Dan heb ik bijna alle vriendinnen gehad in 1 week.
De week zit vol genoeg. De andere dagen dat ik niet bij vriendinnen ben zitten/zaten ook al vol. Leuk zo’n vakantie 🙂

Elke avond leest Erik de jongens voor. Dit keer is hij bezig in ‘Robin en God’.
Terwijl ik bij mijn laptopje zit hoor ik hem ineens lachend voorlezen. Als ik omkijk, zie ik de tranen over zijn wangen biggelen terwijl hij onverstaanbare woorden uitkraamt.
Hij was bezig met het volgende stukje:
‘Wat zegt de dominee?’ vraagt Robin.
‘ Ik weet het niet,’ bromt opa. ‘Goed luisteren.’
Robin knikt. Hij luistert nog beter.
‘Oggarm vanda elbus,’ zegt de dominee.
En:
‘Zadden verula ur doef.’
En:
‘Vermalje kruivel.’
En dan zegt de dominee:
‘Oeie rimme roete.’
“Dat verstond ik,’ zegt opa. ‘Dat verstond ik…Dominee zei “poeier in m’n hoedje”…’

Sinds een paar dagen hebben we was sorteerbakken. De medebewoners van dit huis mogen hun vuile was in de daarvoor bestemde wasbak stoppen. Om het voor hen iets makkelijker te maken heb ik er kleurtjes opgeplakt waar wat in mag. Duidelijk dacht ik…
Nou niet dus.
Vooral de oudste hier in huis sorteert wel op een zeer eigenaardige manier. De witte onderbroeken bij de donkere was in. En een groen shirt bij de roze-rode-oranje-paarse was. Zo zie je maar, je bent nooit te oud om de was te leren sorteren.

…als je gek bent op tekenen en er allerlei mooie kunstwerken aan de muur hangen?

…kastanjes. Met opa Harry en de kids ben ik vandaag in het speelbos op de Holterberg wezen wandelen. We vonden vanalles, vooral veel speelgedeeltes. We hadden de ‘speel’route genomen van Joep de Eekhoorn. De jongens kenden de route al en lipen enthousiast vooruit. Tosca wil alles wat haar broers ook doen proberen. Dus door de tunnels, over de heuvel/boomstammen, boomstammen duwen, klimmen naar de boomhut, in de hut gemaakt van stammen, door de bosjes, op de houten paddestoel en trein en schommelen (dit laatste vond ze niet echt wat). Ondertussen vonden we veel eikels, vooral die van de amerikaanse eik hebben we in de tas gestopt. Denne-appels, boomschors, beukenootjes, bladeren, maar geen kastanjes. De route is maar 2 km van dit uitgestreke bos. In deze 2 km kwamen we geen enkele kastanje tegen. Hoe zou het

in de rest van het bos zijn? De jongens konden nog wel verder lopen, Tosca wou op het einde getild worden. Haar heb ik in de lifter het laatste stukje getild, ook nog even over de wiebelbrug. In het bezoekerscentrum hebben we een paar zoekkaarten gekocht. Wij hadden er al twee die regelmatig gebruikt worden. Ik wist niet dat er nog meer van dit soort kaarten waren. Het was dan ook lastig kiezen voor de jongens.
Nog steeds zonder kastanjes ging de reis huiswaarts. Opa wist in de buurt an Deurningen nog een kastanjeboom op een boerenerf. Aan de kant van de weg is hij gestopt en zodoende zijn we nu toch nog in het bezit van 11 kastanjes.

Vanmiddag zijn we gaan kijken naar oma Erna (op de cello in het orkest) en naar Wim (de verteller).
Voor de pauze werd er muziek gespeeld die vantevoren werd uitgelegd door Wim. Zo kon je horen hoe Roodkapje bloempjes ging plukken, dat de wolf naar het huisje van oma sloop, het gesprek tussen roodkapje en de wolf:’ oma wat heeft u een grote oren…’, dat de jager eraan kom (dit stukje vond Pjotr wel interressant want hier kon je de hoorns heel goed horen), het schot dat de jager lost, het openritsen van de buik, de opluchting van Roodkapje dat ze uit de buik kwam -kon ik er zelf niet zo goed uithalen. Het laatste wat je kon horen was dat oma aan de borrel ging. Dit laatste heb ik zelf nog nooit in het verhaal van Roodkapje gehoord. Maar in mijn fantasie kan ik mij er heel wat bij voorstellen…de muziek liet ook veel ruimte over om een ‘dronken’ oma voor te stellen.
Pjotr dirigeerde met de drie muziekstukken mee (Hans en Grietje, Sneeuwwitje en Roodkapje). Ocki wist zich geen houding te geven en verschoof van zijn ene bil op de andere, liet zijn benen hard tegen de stoelen knallen, zat zich duidelijk te ‘vervelen’. Na de pauze werd het verhaal ‘het standvastige tinnen soldaatje’ vertelt op de muziek. Dit vond ik heel mooi de combinatie van het vertellen door de muziek heen. Alleen dit verhaal had ik nooit uitgezocht. Hoewel ik het verhaal vroeger vaker dan 1 keer heb gelezen, kwam dat meer omdat mij de platen die erbij getekend waren mij aantrokken. Deze beelden kon ik mij nu dan ook zo weer voor mijn geestesoog halen. Het verhaal zelf vind ik loom, weinig uitdagend. Het weinige wat ik zelf zo snel uit het verhaal kan halen is, wat er ook gebeurd – laat het over je heen komen en ga door. Op zich zou ik het heel leuk vinden om 1 van de mooie verhalen die Wim verteld ondersteund door een orkest te zien. Alleen ben ik dan bang dat je hiervoor eerst een componist zal moeten vinden, of zouden er meer muziekstukken geschreven zijn voor verteller en orkest?
Conclusie van de jongens. Ocki vond het verhalengedeelte wel mooi maar de muziek niet. Pjotr vond het wel mooi- maakte hem niet uit of er alleen een verhaal wordt verteld of samen met een orkest.

… of nee eigenlijk vol. Vol met snot.