In de Molshoop

De EHBO-cursus is vorige week begonnen. Op zich interressant, maar het gaat me iets te snel met het theoretische gedeelte. Vanavond ben ik alleen gegaan. Marike heeft helaas een beginnende longontsteking.
Met een klein clubje hebben we de stabiele zijligging doorgeworsteld. Letterlijk en figuurlijk worstelen. Blijkbaar wordt om de twee jaar het oranje kruisboekje bijgesteld. Dit keer is oa de stabiele zijligging veranderd, op zo’n manier dat onze instructrice met de andere instructeurs erover wil hebben hoe zij met deze nieuwe (blijkbaar niet helemaal kloppende) manier omgaan.Zij had het nieuwe boekje tegelijk met ons vorige week gekregen.
Elke keer dezelfde handeling; letten op gevaar-naar het s.o. lopen-controleren of hij bij bewustzijn is. Hier droom ik vanavond nog van; knielen bij het s.o.- handen op de schouders en dan in het ene oor—Annelies!—-andere oor; hoor je mij!—-boven het gezicht; doe je ogen eens open!  Dit stukje dus; Annelies, hoor je me, doe je ogen eens open, dat gaat er niet meer uit. Met als gevolg dat ik bij het oefenen elke s.o er Annelies noemde. Ook nog te verantwoorden onder het motto; als het s.o. hierop reageert met:” Nee ik heet geen Annelies,” dan is het s.o. ook niet buiten bewustzijn, toch?  (Dus pa en ma ik weet nu ook hoe de helpster van de cursus heet 🙂 en ik moest jullie de groetjes van haar doen).
Nu nog een s.o. vinden die al deze oefeningen, oa stabiele zijligging, hoe te handelen bij verslikking, rautek-greep ed met mij wil oefenen (pa/ma?). Erik ziet dat niet zo zitten.

Vandaag kon Pjotr eindelijk trakteren op school, ruim een maand na zijn verjaardag. De dag dat hij zou trakteren zat hij net thuis met de bof.
Pjotr heeft alle gezichtjes voor de rupsen (ronde spekjes) getekend. De papieren gezichtjes hebben we met poedersuiker’lijm’ op de spekjes geplakt.

Ook hebben ze geholpen met de slang. Ocki en Pjotr hebben de wc rolletjes netjes in gekleurd papier gerold. De kleine chocolaatjes voor de leraren heb ik erin gestopt. Dan alle stukjes aan elkaar. Pjotr heeft op elk segmentje nog zelfgeknipte rondjes geplakt.
Bij de AH vond ik kleine zoete appeltjes, zodat bijna iedereen (sommigen wouden de traktatie meenemen naar huis) helemaal hebben opgegeten.

Vanmiddag met het hele gezin naar de Houtmaat geweest. Armonia speelde hier twee maal. Ook was er een gitaarbandje te beluisteren en een kinderkoor dat steeds opnieuw alleen maar Oliver ten gehore kan brengen. Nou ja ook wel iets anders dit keer erbij. de kids deden het wel leuk, maar de dirigetnt vind ik tien keer niks (of nee maak er maar 100 keer niks van). Al pratend over dit koor, en vooral zijn dirigent, zei mijn gesprekspartner dat hij deze dirigent wel geschikt achtte voor de nieuwe pedofielenpartij. Al vinden mijn jongens zingen de hemel op aarde, zij zullen als het aan mij ligt nooit naar deze (wel succesvolle) kinderkoor gaan.
Pjotr zat te genieten van Armonia. Hij was het er dan ook niet mee eens dat we iets eerdeer weg wouden. Ocki wou liever spelen in het muziekkoepeltje. Thuis gekomen ging Pjotr meteen oefenen op zijn hoorn. Want als hij goed speelt mag hij samen met oma (oop haar klarinet) spelen.

Gisteravond zijn de jongens met opa en oma naar de lichtjeskermis geweest. De hele week werd er al afgeteld wanneer het nou zover was.
Ze kwamen helemaal uitgelaten weer thuis. Vanochtend kwamen de verhalen over wat ze allemaal gezien en gedaan hadden. Er werd gevraagd of ze vanavond weer mochten met opa en oma 🙂
Gelukkig houdt papa ook wel van kermis en mochten ze vanmiddag ook nog even.

Het is deze maand 25 jaar geleden dat Erik lid werd van het Exra-jongerenkoor. Na jaren te hebben meegezongen is hij uiteindelijk de dirigent geworden. Het koor en alles eromheen is een belangrijk deel van zijn leven.
Ergens 25 jaar lid van zijn. Wat klinkt dat lang in mijn oren. Meer dan de helft van je leven. De meeste koorleden hebben Erik deze week een kaartje gestuurd, wat hij erg leuk vond. Foto’s van Erik bij het koor zijn een beetje lastig te vinden. Foto’s genoeg, maar weinig waar hij ook opstaat. Toch een paar die ik van afgelopen 25 jaar wil laten zien.

Wel de bof, niet de bof. Wel naar school, niet naar school. Wel schoolwerk mee naar huis, niet schoolwerk mee naar huis.
Pffff ik word er gek van. School vond ( de juf in ieder geval, die sprak ik) dat de huisarts en de GGD een standpunt in moesten nemen over het al dan wel of niet naar school gaan met de bof. Als de huisarts geen ervaring met de bof had moest ze het maar navragen bij collega’s. We weten nog niet eens of het de bof is, vermoedelijk wel. Maar het is alleen vast te stellen met bloedonderzoek en dat duurt een week voor de uitslag binnen is (morgen of woensdag).
De juf wou vorige week nog geen werk mee naar huis geven. Maar omdat, als we de besmettingstijd helemaal thuis moeten uitzitten, Pjotr maandag weer naar school mag zal ze kijken of schoolwerk mee naar huis een optie is.
Al dat vage, ik word er gek van. Dan bel ik zelf de GGD wel op. Net gedaan. De mevrouw die ik aan de telefoon had zei dat de school een map van de GGD heeft waarin staat hoe te handelen bij welke ziekte. Hierin staat dat het weren van een kind met de bof niet zinvol is. Dus Pjotr zou naar school mogen.
Daarna school gebeld en kreeg de directeur aan de lijn. Vertelt wat de GGD zei. De directeur vond dat de GGD geen standpunt innam. Wel nog besmettelijk zijn en dan toch naar school mogen. Dat vond hij niet kunnen, dat je de andere kinderen dan aan de bof blootstelt. Hij zou er nog over nadenken en ik hoorde morgen wel wat de uitkomst is.
Ik heb er trouwens geen moeite mee om Pjotr thuis te houden. Als hij maar werk van school meekrijgt. Het enigste jammere vind ik is dat Pjotr het spelen met andere kinderen mist.

De jongens zijn vandaag met Erik naar de uitmarkt in Enschede geweest. Na allerlei dingen bekeken te hebben zijn ze naar de Architects of Air geweest. Een soort opblaaskasteel (officieel heet het ding Levity 2) met allerlei kleuren waar je doorheen kan dolen. Of zoals ze het zelf beschreven hebben. De ‘Architects of Air’, de naam zegt het al: architecten van en met lucht, hebben zich toegelegd op de ontwikkeling van afwijkende opblaasbare mobiele architectuur. Bezoekers ondergaan in de lange gangenstelsels van de futuristische lichtkathedralen spectaculaire kleur,licht en geluidservaringen.
Ze waren al een keer eerder in Enschede, maar toen konden we het niet voor ekaar krijgen. Gelukkig voor ons kwamen ze nog een keer. Wie weet lukt het mij ook nog om voor 23 sept. er ook een keer met Tosca heen te gaan.

Vandaag hebben we een uitbreiding voor onze keuken uitgezocht. Nou nou nou wat een zit was dat. Gelukkig stond de opstelling al redelijk vast. De uitbreiding krijgt dezelfde kleur (ahorn) als wat er al staat. Al het apparatuur hebben we nieuw uitgezocht. Mijn schoonvader zei dat we van de ideale situatie moesten uitgaan en dan wegstrepen als het boven het budget zou gaan. Om eerlijk te zijn schrok ik van de prijzen en vroeg mij af of we ooit een uitbreiding konden vinden die binnen het budget zou passen.
Maar goed we gingen uit van een ideale situatie. Het zag er inderdaad erg mooi uit allemaal. Van de prijs sloeg ik stijl achterover. Gelukkig hoefde ik mij daar niet mee te bemoeien. Elke keer als ik mijn schoonvader hoor onderhandelen kan ik nog net op tijd bedenken dat ik mijn mond niet open moet laten vallen. Dit keer ook. Hij kwam zo sterk over en met een voor mij heel steekhoudend argument. De prijsonderhandeling met de afdelingsmanager was een gedeelte waarbij ik mij het liefst onzichtbaar had gemaakt.
Mijn schoonvader had een bedrag in zijn hoofd wat 300 lager lag dan zij wouden gaan. En met een voor mijn gevoel een beetje boos toontje in zijn stem zei mijn schoonvader dat de afdelingsmanager maar terug moest naar zijn meerdere en dat die het best voor het geboden bedrag zou willen doen. Ik zag die ‘arme’ man rood aanschieten in zijn gezicht en terwijl hij wegliep zag ik rode vlekken in zijn nek. Met een stuk rustiger gezicht kwam hij weer terug en kon ons de hand schudden. Wij mochten de keuken hebben voor dat bedrag. Waarschijnlijk wordt deze geplaatst in de tweede week van het nieuwe jaar. Maar waarom er nou toch zo onderhandeld moet worden en de prijs niet gewoon de prijs is hier in Nederland? Ik ben blij dat ik niet heb hoeven onderhandelen dan had ik er volgens mij nog bij moeten betalen.

ps. wat wel weer jammer was. Doordat het hele geheel 3 1/2 uur duurde liep ik het romantische etentje mis (gekookt door schonnpapa himself) in de tuin, bij kaarslicht. Arme schoonmama die zolang op ons heeft gewacht.

Ocki zwom de laatste 3 lessen voor de zomervakantie zonder enig kurkje. Op zijn zwemkaart werd dit niet aangepast. Na de zomervakantie moest hij daarom weer twee rugkurkjes en bij elke pols een kurkje om. De rugkurkjes kon ik mij wat voorstellen na een poos geen les te hebben gehad, maar die polskurkjes?
Afgelopen woensdag vroeg ik waarom hij deze polskurkjes moest. Dit snapten ze zelf ook niet en zei ons dat ze een foutje hadden gemaakt. Diezelfde les zwom Ocki op het eind van de les weer zonder enig kurkje en met de mededelind dat hij de volgende les een t-shirt aan moest. De hele week heeft hij gevraagd

wanneer hij weer zwemles had. Vandaag was het zover. Hij was zo trots. Ik heb gevraagd of ik een foto mocht maken van Ocki met zijn t-shirt in het zwembad. Bij het uittrekken van zijn t-shirt halverwege de les kwam hij trots vertellen dat hij de volgende les ook een korte broek en waterschoenen erbij aan mocht. Het gaat nu lekker snel. Wie weet redt hij het afzwemmen op 14 oktober nog en anders wordt het 2 december.

Steeds vaker kom ik ze tegen, woorden die je pakken. Gisteren zat ik met Pjotr te internetten en kwamen we allerlei literatuurtjes over ’tuinmannen’ tegen. Niet alle teksten snapt hij maar Pjotr vond het volgende tekstje wel erg grappig.
Een koekoek
is een grapjas.
Hij roept wel ‘koekoek’,
maar laat zich toch
maar zelden zien.

En zo ben ik nog bezig met het zinnetje wat Eleonor Rooseveld ooit zei:
Niemand kan je minderwaardig doen voelen zonder je toestemming.

Prachtige zinnen/stukjes tekst, die je aan het nadenken zetten. Of die je doen glimlachen.