In de Molshoop

Deze week was de zwemvierdaagse. Omdat wij maandag pas terug kwamen heeft opa voor Pjotr op maandag extra gezwommen. De andere drie dagen heeft Pjotr zelf gezwommen. Pjotr hoefde maar 10 rondjes. Dinsdag heeft hij er 15 gezwommen. Woensdag 19 en vandaag de volle 20 rondjes. Uiteindelijk heeft hij de baantjes die hij afgelopen maandag niet gezwommen heeft dubbel en dwars goedgemaakt. Hij vind het erg leuk om te zwemmen en hij wou graag met opa meezwemmen. Thuis klaagt hij regelmatig dat wij zo weinig gaan zwemmen. Zelf vind ik er niet heel veel aan en alleen met drie kinderen naar het zwembad zie ik eigenlijk niet zo zitten.
Pjotr vertelde in bed dat hij de volgende keer weer naar de zwemvierdaagse wil, wanneer dat was. Dat het een heel jaar duurt voor het er weer is…daar is hij het na mijn idee niet helemaal mee eens.

Vanochtend liep Erik tegen een kinderstoel aan. Autsch.

Daarna werd hij steeds pieperiger. Wanneer je kon voelen dat je teen gebroken was? Of zijn teen niet erg scheef stond. En hoe het voelde wanneer een teen gekneusd was. En hoelang het dan zo voelde. En hoe weet je dat zeker. En wat je dan ermee moet doen.
Met kneusen-koelen. Dus heeft hij drie kwartier met een ijskompres op zijn kleine teen gezeten. De pijn bleef en werd soms erger. Na enig aandringen van mijn kant (ik heb tenslotte mij EHBO-diploma nog niet) heeft hij de huisarts gebeld. Hij mocht langskomen.
De huisarts heeft geconstateerd dat het middenvoetsbeentje niet gebroken was. Voor de rest kon hij weinig zinnigs zeggen. Maar dat hoefde ook niet want de behandeling voor een gekneusde of gebroken teen was hetzelfde. Met een gaasje ertussen werden de twee tenen aan elkaar getaped. Tot de pijn weg is moest dit zo blijven.
Zo heeft mijn voetenwonder weer een nieuwe ervaring op voetengebied opgedaan (een wat mindere en zeer pijnlijke helaas).

Na een weekje kamperen op de Lange Paal zijn we weer thuis. Met het weer hebben we het getroffen. Veel buien hebben we niet gehad. De jongens hebben zich uitstekend vermaakt op het eiland. Gelijk achter het veld waar we stonden was een speelbos. Hier hingen touwen in de bomen en netten waar aan gezwaaid en op geklommen kon worden. Tosca was helemaal weg van het scheppen met zand. Het middagje dat ik alleen met Tosca aan zee was (Erik was met de jongens met de Vliehors-express mee) heeft ze twee uur lang zitten scheppen met zand. Bij het weggaan had ze er nog niet genoeg van. Ocki heeft geleerd om van een schommelende schommel af te springen.

We hebben vooral veel genoten van de zee en het strand. Pjotr heeft samen met Erik nog twee maal gezwommen in de zee. Tosca moest eerst niets hebben van de branding, maar na een paar keer ging het beter. Heerlijk die zee; het geruis, de geur, het uitzicht.
Bij de laatste strandwandeling heb ik dan weer een raar hol gevoel in mijn buik als ik de duin over ga, wetende dat het weer even duurt voordat ik weer terug ben op een waddeneiland. 
Ik zei tegen de jongens: ” Willen jullie nog gedag zeggen tegen de zee?” Waarop Pjotr meteen reageerde met: ” Tot over twee jaar zee.”

Alweer 8. Gelukkig was het vanochtend droog om de tent ook aan de buitenkant te versieren. Pjotr wou graag net zo’n opblaascijfer als Tosca. Deze 8 hing voor aan de tent. Omdat taart met kaarsjes op bed in een tent niet wil kreeg hij buiten een zelfuitgezochte koek met 8 kaarsjes. Iedereen die langs kwam lopen feliciteerde hem.

Later in het dorp was de bedoeling dat we op een terrasje zouden gaan zitten met drinken en taart. Maar de keuze uit taart bestond bij de meeste uitspansels uit maar twee soorten. Uitrustend voor de bakker op een bankje zag Pjotr iemenad zitten met een aardbeiengebakje. ” Die wil ik ook,” was de reactie die meteen volgde. Dus bij de bakker heeft ieder iets voor zichzelf uitgezocht, er was voldoende keuze. Voor op het bankje hebben we dit heerlijks opgesmuld.

Er zijn twee nieuwe superhelden geboren. Nadat Hazeltje van Ocki was omgetoverd kon Monki van Pjotr natuurlijk niet achter blijven. Slapen met een superheld in bed is ineens ook stukken veiliger.

Is onze dochter alweer 2 jaar

De jongens gingen vanavond de laatste avondwandeltocht lopen met opa. Tosca ging naar Leny en Roelof. Zo hadden wij tijd om uit eten te gaan. We zijn naar Bombay Spice gegaan. Dankzij Marike ben ik helemaal weg van Indiaas eten.
We konden achter zitten. Dit had wel wat extra’s voor ons. Bij het etentje op de bruiloft zelf zaten we daar ook. Toen was het nog een Frans restaurant.
Het eten was heerlijk, mijn gezeldschap was geweldig. Wat wil je nog meer.

Gisteren ging Pjotr naar mijn ouders voor zijn verjaardagsweekend. Ze hebben heerlijk rustig aan gedaan, gepoedeld in het Lutterzand en ’s avonds steengrillen.

Vandaag ging de reis naar ecodrome. Het karretje met de reis door de tijd vond hij het leukst. Ook heeft hij nog een mammoet gevouwen, door een doolhof gelopen en staan luisteren naar een rondleiding. Na allerlei vragen beantwoord te hebben kreeg hij een diploma.
Vanavond kreeg ik nog laat telefoon. Pjotr wou mijn stem horen, hij had buikpijn. Niet dat ik echt met hem heb kunnen spreken, want mijn moeder antwoordde steeds voor hem. Maar alleen het horen van mijn stem was blijkbaar voldoende. Morgenvroeg gaan wij hem weer ophalen.

Lees verder »

Ik krijg er wat van. Elk fotoprogramma op deze laptop loopt op een zeker moment vast. Erik was er mee bezig. Nu heb ik tijdelijk een zeer eenvoudig programma tot Erik meer tijd heeft om er wat aan te doen. Dus tot dan helaas geen foto’s op de blog. De foto van mijn mooie ketting en de foto’s van de komende stukjes voeg ik dan wel later in als alles weer werkt. Grrrrrr

Gisteravond was ik op bezoek bij een vriendin. Zij had bedacht dat zij wel een ketting voor mij zou kunnen gaan maken. Uit de vele vele kralen moest ik een keuze maken. Euh… niet eenvoudig. Wat voor soort ketting…ook niet eenvoudig te kiezen. Weet je wat dan kies ik wel de hoofdkleur en dan laat ik de andere keuzes aan haar over.
Terwijl ik een wirwar van draden aan het ontrafelen was voor haar en zij mijn ketting aan het maken was hebben we heerlijk bijgekletst.