In de Molshoop

Bij de huisarts was ik te gespannen voor het plaatsen van de koperspiraal. Dus kreeg ik een verwijzing naar de gyneacoloog met een receptje voor een rustgevend tabletje. Vandaag was het zover. Nog nooit in mijn leven heb ik een rsutgevend tabletje van dit kaliber gehad, kan mij helemaal geen rustgevend tabletje herrinneren. Dat ik hem moest nemen was al een kleine drempel. Gelukkig was het een klein tabletje. Maar met de oxazepam ingenomen mocht ik niet meer rijden. Marike had aangeboden om mij te rijden. Onderweg naar het ziekenhuis zat ik te wachten wanneer ik er wat van zou gaan merken. Het enigste wat ik voelde is dat ik wat moe werd, ik was al moe van mezelf. De bedoeling was dat de oxazepam de angst en spanningen zou verminderen, rustgevend zou werken, de spieren zal ontspannen en de slaap bevorderen. Van dit alles had ik alleen het gevoel dat de slaap bevorderd werd. Bij binnenkomst bij de gyneacoloog vroeg hij mij of het wel goed ging, ik keek alsof ik naar de maan geschoten zou worden. Ja ik was nog steeds gespannen en had het gevoel elk moment een gigantische huilbui te krijgen. De gyneacoloog keek nog eens en zei dat hij het zo niet zag zitten en of ik wat voor narcose voelde, op deze manier werd het een oorlog en een traumatische ervaring.
Met de spiraal nog in de verpakking stond ik binnen drie minuten weer buiten met een afspraak voor donderdag. Dit wordt een dagbehandeling. Ben blij dat het onder narcose geplaatst kan worden. Baal als een stekker dat het niet zoals bij andere vrouwen even binnen tien minuten bij de huisarts kan.

Vanmiddag heb ik 2 1/2 uur geslapen. Op de fiets om de jongens op te halen had ik het gevoel alsof ik een glaasje wijn ophad. Heb vanmiddag verder rustig aan gedaan, sjongejonge wat ben ik nog steeds moe. De oxazepam werkt als slaapmiddel voor mij als een tierelier, voor de rest zijn mijn emoties blijkbaar sterker.

Donderdagavond is Marike meegeweest de nieuwe tafel te halen. Wij zouden eigenlijk lekker gaan shoppen. Maar ik was zo benieuwd of de tafel er ondertussen al was, dat we het warenhuis beneden vanaf de verkeerde kant (tussen de kassa’s door) binnen zijn gegaan. Ja hoor, hij was er. Wel zijn we nog eerst rustig allerlei dingen wezen bekijken, hebben we wat gedronken en gegeten alvorens we de tafel meenamen naar de kassa. Bij de kassa kregen we te horen dat we alleen deel 1 bij ons hadden en dat deel 2 ook wel erg handig zou zijn. Dus eerst deel 1 in de auto geladen, geschat of er naast deel 2 ook nog 8 stoelen bij zouden passen. Deel 2 bleek een stuk zwaarder te zijn. De 8 stoelen waren daarbij vergeleken een veertje. Bij de auto aangekomen moesten we nog wel even puzzelen om alles erin te krijgen. Heb bijna Marike bij in de laadklep geduwd, dit doordat deel 2 nogal breed was. Gelukkig bleek alles uiteindelijk te passen. Zwaar beladen zijn we terug gereden. Vol ongeduld ben ik begonnen de oude tafel en stoelen te verwijderen. Erik heeft uiteindelijk de tafel in elkaar gezet, terwijl ik bezig was met de stoelen. Het uiteindelijke resultaat is net zo mooi als ik mij had voorgesteld. Een enorm grote tafel met aan beide zijden 5 stoelen. De jongens vonden het de volgende ochtend net zo indrukwekkend als ik het nu nog steeds vind.

Allemaal mooi eruit zien is al een dagtaak op zich. Pfff allemaal uit bed, poetsen, kleren nogmaals strijken, “mam, dat wil ik niet aan” dus nog gauw iets anders geschikts zoeken. En dat alles dan ook nog binnen een tijdslimiet. Ik was blij toen de jongens waren afgeleverd bij Erna en Ben. Op deze manier konden ze nog wat langer spelen. Erik moest

al eerder in Duitsland zijn voor het inzingen met het koor. Ik zag het wat sombertjes in wat betrefd Tosca. Heel even had ik de hoop dat ze zou slapen in de kerk. Maar ze viel in slaap toen we bijna bij Bentheim waren. Bij het uit de auto tillen werd ze weer wakker en had maar een krappe 20 minuten geslapen. Stilzitten zou ze dus niet meer. Tijdens de kerkdienst heb ik met haar rondjes rond de kerk gewandeld. Soms even bij de open deur geluisterd en om het hoekje gespiekt. Ik vond het bruidspaar er betoverend uitzien. Vooral de bruid was adembenemend, zo vrouwelijk en ze kon zowaar elegant bewegen (zo af en toe). Ik vond haar echt helemaal geweldig!

Tijdens de receptie bij het kasteel speelden de kids op het veld ervoor. Alleen durfde ik Tosca niet alleen te laten lopen. De jongens vonden vooral de boom waarin ze goed konden klimmen het mooist. Deze boom had ook nog een geheime hut. Toen oom Arjan ging oefenen voor het lied geschreven voor het bruidspaar mochten de jongens nog even op de trompet  spelen. Tosca vond het raampje in de kasteelmuur erg interressant. Erik kon nog net op tijd haar beker redden voordat ze deze de diepte in kon werpen.
Nu hopen dat iedere vriend/bekende die nog willen trouwen nog een jaartje of twee willen wachten. Dan zal het een stuk ontspannender zijn voor mij.

De boom achter ons huis heeft gallen. Elk jaar lijkt het erger te worden. Ik kende alleen de galwesp, dus ik nam aan dat in ‘onze’ gallen ook wespen zouden zitten. Al zoekend op het internet kwam ik erachter dat er allerlei soorten gallen zijn. De makers van een site over plantengallen

 heb ik een foto van de gallen in onze boom gestuurd. Ik zou het namelijk niet weten. Blijkbaar heb je allerlei insecten die gallen maken. Dat er een zoemend iets moet zitten kwam ik vandaag achter. Zittend in de tuin hoorde ik iets hard zoemen. Kijkend naar boven zag ik een vogel aan zo’n gal pikken. Niet ervanuitgaan dat de vogel zo zoemt moet het al wel haast het beestje zijn dat daar in de buurt was. Op de site las ik dat je de gal kan ‘uitbroeden’. Of ik dit aandurf weet ik niet. Misschien een goed dicht gesloten bak over een tak maken?
Wel begin ik erg nieuwsgierig te worden wat voor soort insect onze boom zo volhangt met al die gallen.

Dit weekend waren we met de gym op kamp. Omdat mijn energie nog steeds niet helemaal terug is en ik het niet zag zitten om het hele kamp mee te gaan, heeft een goede vriend aangeboden mijn stukje verantwoordelijkheid over te nemen.
Zaterdag ben ik er wel de hele dag geweest. Eenmaal goed bezig vond ik het wel jammer dat ik weer naar huis moest. Een kampsfeer is toch iets unieks. Later op de avond kon ik goed merken dat ik vooraf wel de juiste keuze had gemaakt. De inspanning en het verantwoordelijk voelen maakten me erg moe. Huilend ben ik terug gereden.
Maandag kreeg het kamp een flinke staart waardoor ik deze afgelopen dagen erg boos, teleurgesteld en heel moe ben geweest. Maar voornamelijk boos, wat blijkt dit een lastige emotie voor mij te zijn om mee om te gaan. Stom bestuur en allerlei minder aardige dingen kon ik nog maar denken. Gelukkig had ik woensdagavond een mini evaluatie en vandaag een deskundige die voor mij de puntjes op een rij zette.
Nu nog een nette afhandeling.

Pas op met wat je wenst, het zou wel eens uit kunnen komen.
Ik wou een echte griet, die heb ik dus ook gekregen. Deze griet hier in huis houdt van tutten. Ze vindt het bijvoorbeeld heerlijk om met een creme ingesmeerd te worden. Zelf haren kammen en haar nieuwe haarband (zelfuitgezochte met roosjes, ik wou een mooie effen) opzetten. Lopen met sjaaltjes en kettingen.Nagels mooi maken. Allerlei schoenen aandoen. Spelen met poppen. Gek op handtasjes. Zelf dingen willen doen, eigenwijs zelf doen wat je in gedachten had. En ze houdt van knutselen. Dit bestaat op dit moment nog uit de lijm opeten, met scharen (als ze die te pakken kan krijgen) puntjes in de tafel hakken, en tekenen. Dit laatste vind ze erg leuk om te doen. Helaas kan ze zelf al bij de potlodenbak. Wel pakte ze tot nu toe nog papier uit de papierlade eronder. Maar vanaf vandaag moet ik het toch maar anders gaan aanpakken.

Over de msn was ik even in gesprek met husband en Marike. Wel telkens kijkend naar de grote tafel waar Tosca aan het kleuren was. Komt ze op een gegeven moment naar de bank. AAAAAAAAAAAH heeft ze de rode watervaste stift in handen, die had ik gisteravond gebruikt en blijkbaar niet opgeruimd. Wat ik het eerste zag was een streep op haar gezicht en de handen helemaal vol. Gelukkig ging dit er met een bildoekje redelijk makkelijk eraf. Hoe dat straks met de kleding zal gaan weet ik niet. Terwijl ik met de stift wegloop, was madam het natuurlijk niet mee eens, zag ik dat de hele trip-trap stoel er ook onder zat. En de tafel, en de vloer. Heb ik Tosca nog wat beter bekeken. Ja hoor haar onderarmen, haar benen, haar schoenen hebben het ook moeten ontgelden. Zucht, volgens mij deed ik het vroeger alleen op het behang.

Vandaag wederom een avondvierdaagse afgerond. Opa Harry heeft alle vier de avonden samen met Pjotr en Ocki gewandeld. De eerste meters hier bij de start voor ons huis heeft Tosca ook meegelopen net als vandaag de laatste meters.
De jongens keken er elke dag naar uit. Het was geen probleem dat er andere dingen op een lager pitje gezet moesten worden.
Ocki liep voor de eerste keer alle vier de avonden mee. Pjotr voor de tweede keer en mijn vader, dacht ik, voor de veertiende keer. Gewapend met bloemen en een chocoladereep voor opa, zouden we ze opwachten. Was er dit jaar weer problemen met de geschatte tijd van binnenlopen. Hierdoor liepen we bijna het hele spectakel mis. Wat helaas wel mis ging is dat ik niet aan de kant van de weg stond om Femke en Sjoerd hun bloemen te kunnen overhandigen. Dit moest tussen neus en lippen door gebeuren. Zij waren al klaar. Maar omdat we zeer weinig tijd hadden kon ik helaas de medailles niet bewonderen, alleen snel een bloem in hun handen duwen.
Ocki was deze laatste avond niet te houden. Hij wou heel snel lopen, dit omdat hij graag voor opa over de finish wou komen. Volgend jaar willen ze graag weer!

Ja ze zijn er, de schoolfoto’s.

Tosca zit hier wel een beetje in de verdrukking.

Deze vind ik wel heel mooi.

En wat is mijn jongste zoon alweer groot geworden. Zit echt niks meer kleuterigs aan. Deze foto vind ik ook prachtig.

Vanochtend op de fiets naar school kwam er bij Pjotr zijn achterband een heel raar geluid. Wij gestopt om te kijken wat het toch kon zijn. Was even bang voor een flinke slag in het wiel. Gelukkig was dat het niet. De oorzaak kon misschien wel een stukje boomschors zijn die bij het wiel zat. Omdat we nog flink door moesten fietsen beslot ik er later verder naar te kijken.
Zegt Pjotr midden op het fietspad, geen water in de buurt te bekennen: ‘Mam ik hoor kwakende kikkers.’
Hier snapte ik niks van. Kwakende kikkers? Ik in het rondte kijken. Pjotr hier is geen water dat er kikkers kunnen zitten.
‘Nee mam, het kikkergeluid komt uit mijn fiets.’

Vanochtend kwamen de jongens vragen of ze bij de buur(t)jongens in het badje mochten. Omdat ik heel nieuwsgierig was naar de vaste plek van Marike mochten ze wel even. Op het moment dat Erik ze ophaalden waren ze bijna zover dat ze erin mochten (een uur later). Op de camping (Aamsveen) mochten de jongens daar nog even in het grote zwembad. Samen met Sjoerd hebben ze daar een redelijke tijd gespeeld. Pjotr heeft mijn stemvolume geerfd, helaas. Het is niet zo’n hele grote camping en je kon hem al van verre horen. De hele tijd heb ik hem lopen corrigeren dat hij zachter moest praten. Maar zodra hij weer in het water lag was hij het alweer vergeten. Erik schaamde zich ervoor. Helaas had Marike het heel druk. Misschien dat we bij de volgende open dag de camping rustig kunnen bekijken.
’s Middags hebben de jongens alsnog even bij de buur(t)jongens in het badje gezeten. Tosca heeft nog lekker in een bak met water gespeeld. Zometeen ga ik nog even lekker douchen.