In de Molshoop

Vanavond kwam het feest weer voorbij; zeven koningen. De nieuwe traditie die vorig jaar is bijgevoegd is dat bij diegene waar het feest wordt gehouden, diegene een spel ontwikkeld. Dit keer was het dus de beurt aan Marike. Ze had het Prospor-spel ontwikkeld. Drie schildpadjes gingen op vakantie op het schildpaddeneiland. Onderweg moesten ze allerlei opdrachten uitvoeren. Allerlei opdrachten met een hoog raad-gehalte doet het altijd goed. Helaas heb ik geen foto van het spel, deze zag er werkelijk magnifiek uit. Dit jaar is de traditie uitgebreid met een vlag. De beheerder van de vlag zorgt er vanaf dit jaar er elke keer voor, dat de vlag die dag uitgehangen kan worden bij diegene waar het feest gehouden gaat worden. Zij strijkt de vlag na het feest.
Ik heb een herinneringen-trein gekregen. Met daarin: knikkers,stuiterbal, klik-klak eend, tolletje en een speelgoed kom kom (wild zwijn). Het hoogtepunt was wel een cd met een liedje erop die ik al jaren nog eens wou horen.
Vroeger als kind gingen we regelmatig naar Winschoten. In de auto luisterde mijn vader regelmatig naar piratenzenders. Dit ene liedje heeft in die tijd veel indruk op mij gemaakt. Vanavond heb ik hem op cd gekregen: De regenboogmantel van Monica West.
Ik wist niet eens dat het liedje zo heette. Ooit heb ik het eens beschreven aan Sanne. Zij wist meteen welke ik bedoelde (haar ouders luisterden ook naar piratenzenders). Na een lange omweg kon ze het met veel geluk te pakken krijgen. Marike heeft de cd opgezet. Ondanks dat het echt jaaaaaaren geleden was dat ik het gehoord heb herkende ik het gelijk. Onderweg naar huis heb ik, met het geluid op 30, het liedje wel drie keer redelijk kunnen meezingen. Helemaal geweldig.

Vanochtend in de stad ging de telefoon. Het duurde even voordat ik dat door had. Mijn telefoon gaat haast nooit. Toen ik erachter kwam dat het de mijne was keek de halve winkel al, 1 meneer achter mij neuriede het melodietje van de dronken zeeman al mee. Het was Marike. Samen hebben we nog even door de stad geslentert. Nadat ik thuis Tosca naar bed had gebracht hebben we in het bos gewandeld. Persoonlijk vind ik dat ik de fijnste gesprekken heb als ik aan het wandelen ben, vandaag dus ook. Helaas komt van wandelen de laatste tijd weinig.
’s Middags moest Ocki nog naar zwemles. Tosca had ik meegenomen zodat Pjotr samen met Erik kon gaan timmeren. Terug in huis kon ik een mezenkastje bewonderen in de handen van een trotse Pjotr.

Raar is dat. Elke woensdag en vrijdagavonden ga ik alleen naar bed en heb ik nergens last van. Nu Erik in Hezingen aan het kamperen is heb ik er moeite mee. Niet met het slapen maar met het alleen beneden zitten. Een cd-tje opgezet en bezig voor 7 koningen hoor ik allemaal geluiden, die ik denk niet te kennen. Allerlei vervelende senario’s passeren de revue. Hoor ik daar de steenmarter boven? Zou dat een inbreker zijn? Wat tikt er toch zo, zou de ketel op ontploffen staan? Heel ongemakkelijk heb ik mij gevoeld. Hetzelfde gevoel dat ik had als kind, als mijn ouders ’s avonds er niet waren (kwam namelijk haast niet voor) brrrrr. Gelukkig komt hij morgen weer terug. Al gaat hij morgenavond vast weer naar de Wolfgang, ik kan dan weer met een gerust gevoel thuis zitten.

Omdat het vanochtend maar bleef regenen en Erik daar zo’n ontzettende hekel aan heeft om door te fietsen besloot hij thuis te werken. Leuk. Alleen werkt hij dan aan de eettafel en wil geen storend geluid om zich heen hebben (zoals spelende kinderen).

In de kledingkast bij ons op de kamer staat al anderhalf jaar een croquetspel te wachten om cadeau gegeven te worden. Vanmiddag heb ik het spel cadeau gegeven aan de kids en mij. Pjotr en Ocki vonden het geweldig om te spelen. Even wat handigheid krijgen en dan bloedfanatiek spelen. Fanatiek waren ze. Ik durfde ze niet zonder toezicht te laten spelen. Mijn heren kennende en er gaat iets niet goed of het leuke is eraf dan verzinnen ze andere interressante dingen met de croquet-sticks. Na vijf keer spelen had ik het wel bekeken. Want behalve het begeleiden van de jongens en het buurmeisje hadden we ook nog een spelverdeler in het veld. Dit spelverdelertje zorgde voor de nodige handicaps in het spel. Als je even niet keek lag je bal op een andere plek, was er een poortje verplaatst of het eindpaaltje op mysterieuze wijze verdwenen.

Zeg nou zelf, niets lekker dan spaghetti slurpen.

Vandaag hadden we allemaal een uitje. Erik een personeelsuitje van zijn werk (door hem georganiseerd). Pjotr, Ocki en Tosca een uitje met opa Ben en oma Erna naar de optocht in Borne. Ik vond het alleen al een uitje om de golfbaan in Diepenheim te kunnen vinden, alwaar ik mee zou gaan eten met het personeelsuitje. Hengelo, Delden, Goor, Diepenheim hadden ze mij gezegd. Nou dan weet ik wel welke kant ik op moet. Maar bij binnenkomst van Goor geen richting Diepenheim. Ik heb Goor links, rechts, boven en beneden bekeken maar geen richtingsaanduiding Diepenheim. Uiteindelijk vond ik een klein fietsbordje met daarop Diepenheim. Deze ben ik maar gevolgd. En ja hoor vlak voor ik Goor uit was vond ik ook een richtingsbord voor auto’s met daarop Diepenheim. Daarna was het alleen maar rechtuit tot aan Diepenheim. Daar zouden kleine ANWB bordjes mij naar de golfbaan wijzen.Bij de eerste grote kruizing geen klein bordje. Op goed geluk maar richting Hengelvelde gekozen. Uiteindelijk na allerlei kleine bordjes te hebben gezien maar niet de juiste de auto aan de kant gezet. Ik heb dan wel geen navigatiesysteem in de zuto maar wel het zoveel stratenboek. Na wat speurwerk een eigen weg gezocht naar de golfbaan. En ja hoor vlak voor een kleine kruizing vond ik het juiste kleine bordje en uiteindelijk de golfbaan. Van de collega’s hoorde ik dat ze het golven leuk hadden gevonden.
Elke keer als Erik bij TriMM een etentje heeft (zijn er wel een paar per jaar) vraag ik of hij wat voor mij heeft meegenomen, eigenlijk om hem een beetje te stangen-ssssssst
Ik vond het leuk om dit keer mee te mogen eten.

Dit weekend was Ocki weer aan de beurt voor zijn verjaardagsweekend. Vrijdagavond ging hij niet meer met ons mee terug en bleef hij al bij opa en oma slapen. Gisteren zijn ze naar de burcht in Bad Bentheim geweest. De burcht interresseerde Ocki niet zo. Wel de dingen die je kon doen. Zo heeft hij in op elke stenen bankje in elke gevangenishokje gezeten en buiten op de stenen geklommen. Hij vertelde dat hij een voetbal had gegeten (een ijsje in de vorm van een voetbal) en dat hij heel vaak in de rodelbaan van de Waarbeek heeft gezeten. Bij de Waarbeek heeft hij zich ook uitstekend vermaakt en ’s avonds was hij zo moe dat er geen eten meer naar binnen kon.
Vanochtend kwam hij weer thuis. Aan de ontbijttafel heeft hij honderuit vertelt wat hij allemaal gedaan had. Zo aan hem te horen heeft hij het erg naar zijn zijn gehad.

Vanochtend om 09.00 uur begon de schoolsportdag in het FBK-stadion. Ocki voor het laatst bij de onderbouw had allerlei spelvormen zoals bijv.: sponzenloop, kruiwagenrace, slalom. Pjotr had al enkele weken bij de vakleraar gym geoefend in hoogspringen, verspringen, strafette, bal werpen en hardlopen. Nadat ze tot ongeveer 13.00 uur bezig waren geweest met sporten begon de sponsorloop. Ocki liep op het binnenveld rondjes van 200 meter en Pjotr op de baan rondjes van 400 meter. De sponsorloop duurde een half uur. In de brandende zon en af en toe onder de sproeier door liepen de heren maar door en door. Van Erik en mijn geroep dat ze rustig aan konden doen niets aantrekkend.
Na het halve uur kwamen ze trots melden hoeveel rondjes ze hadden gelopen. Pjotr had er 11 en Ocki 14.

Dat de heren goed kunnen rennen wisten we al, maar zo goed. Al van kleins af aan rende Pjotr achter de fietsende buurkinderen aan, hij wou niet fietsen hij kon het wel rennend. Vandaag zagen we het resultaat, pfff 4,4 km in een half uur. Mocht opa Harry willen minderen met hardlopen kan hij het mooi afbouwen door samen met zijn kleinzoons te gaan rennen.

We krijgen nog al eens telefoon dat er begonnen wordt met hallo,het noemen van een bedrijf en dan spreek ik met de heer of mevrouw Mollink.
Tegenwoordig zeg ik dan nee. Tenslotte heet ik niet zo. Meestal is het dan even stil aan de andere kant voordat er een andere invalsweg wordt gekozen. Ook dan komen ze er vaak niet uit. Meneer is dan en dan thuis eindigt het dan van mijn kant meestal mee.
Vanavond had ik helemaal geen zin. Of meneer en mevrouw thuis waren. Nee die zijn vanavond uit, was mijn antwoord. Dat zijn we tenslotte ook, lichamelijk uit, op nog van het ziek zijn. Niets teveel gezegd en zo de hoorn weer neergelegd.

De helft van het terras heb ik vandaag schoon gespoten met de hogedrukreiniger. De heren vonden het heerlijk om te helpen met al dat water. Vooral Pjotr. hij had de grote bezem te pakken gekregen en was het water richting de put aan het bezemen. Ocki en Tosca hielpen met andere middelen mee. Tosca vond het geluid van de hogedrukreiniger een beetje eng. Toen zij met Erik naar binnen wou is Ocki ook meegegaan. Pjotr en ik hebben heerlijk doorgewerkt. Omdat het water niet zo heel snel wegstroomt hebben we de helft van het terras maar gedaan. Daarna konden Pjotr en ik ons gaan douchen want we zagen er niet uit. Van de hogedrukreiniger wordt het terras misschien wel schoon, maar zelf kom ik altijd onder de modder te zitten.