In de Molshoop

De vlaggen hangen vandaag uit voor Ocki (sorry koningin). We hebben ze vandaag geteld en we kwamen heel dicht bij de honderd. Het was wel een raar dagje. Vanochtend bij het wakker-maak-met-taart-ritueel ging het al een beetje mis. Wij wouden net de kaarsjes aandoen om de kamer in te gaan, komt Ocki er net uit. Hij moest heel nodig naar de wc. Wel kroop hij na het toileteren weer in bed om wakker gemaakt te kunnen worden. Hij lag ook niet in zijn eigen bed maar in Tosca haar bed. Dit omdat hij niet naar zijn kamer kon gisteravond. Erik en ik hebben de deur gebarricadeerd met allemaal dozen. Onder het mom dat papa veel rotzooi in Ocki zijn kamer had gemaakt omdat hij zijn deel van de zolder moest opruimen. In werkelijkheid heeft Erik gisteren een nieuw bed voor Ocki in elkaar gezet. Na het cadeautjes uitpakken zei ik: ik heb nog een heel klein cadeautje waar ik geen papiertje omheen kon krijgen en die ligt op je kamer, zullen we gaan kijken?  Na het weghalen van de dozen was Ocki dan ook heel verbaasd dat er een nieuw bed stond. Dat hij er heel blij mee was bleek wel uit het feit dat hij niet meer beneden kwam om aan te kleden. Ik naar boven om hem op te halen, hoor ik hem zeggen:’Wat een groot bed, wat een grooot bed, wat een groooot bed.’ En dat met een glimlach op zijn gezicht van het ene oor naar het andere.
Jammer was het wel dat het zo regende toen we in de stad waren om koninginnedag te vieren. Gelukkig kwamen we net opa Harry tegen die ook van plan was naar huis te gaan. De jongens konden met hem in de auto mee terug. Ze hadden het ook heel koud gekregen. Alleen Erik had het geloof ik niet koud.
’s Middags hebben we de zolder, afdeling kids, verder ingedeeld. De heren hielpen met veel enthousiasme. Nu liggen al het kleine speelgoed op de bijzolder. Hier kunnen de jongens rustig bouwen zonder dat ik bang hoef te zijn dat Tosca de kleine onderdelen in haar oor, neus of mond stopt. Bij het kiezen van het eten koos Ocki (geen verrassing) patat. Wij zijn heel benieuwd hoe het nieuwe bed slaapt. Op zaterdag mogen de heren bij elkaar logeren. Pjotr had vanochtend bij het zien van het nieuwe bed al meteen te kennen gegeven dat hij bij Ocki wou slapen. Morgen komt de visite. Dan hebben we een ‘echte’ verjaardag.

Tijdens het eten hoorde ik buiten Ocki zijn sirene afgaan. De grote buurjongen kwam hem thuis brengen met de mededeling dat hij van het skate-board afgevallen was en nu een tand door zijn lip had.

Met  een ‘ijs’doek Ocki op de bank gezet. Toen het bloeden iets gestopt was gekeken. De onderlip was iets opgezwollen en er zat een redelijke snee in. Dom van mij om niet verder in de mond te kijken. Dit bedacht ik mij pas 5 minuten later. Wat ik in zijn mond zag deed mij schrikken. Zijn hele bovenkant boven de bovenste twee voortanden was blauw met blaasjes. Heel voorzichtig aan de tanden gevoeld. Deze zaten los.
Pfff hoeveel kan je denken in 1 seconde. Blijkbaar heel veel. De telefoon gepakt en de tandarts gebeld. Gelukkig kwam Erik die het telefoneren van mij over kon nemen.
De tanden en kiezen van Ocki kunnen nog recht op elkaar. Aangezien hij bijna 6 is en dit nog melktanden zijn doen ze er niets aan. Bij deze leeftijd lossen de tandwortels wat op en zal bij een val de tanden ook sneller los gaan zitten. Hij mag voorlopig (10 dagen) niet bijten met die tanden en eten met zijn kiezen. De lieve schat heeft behoorlijk wat pijn. Hopelijk wordt het zo na een paracetamolletje wat beter. Morgenvroeg ga ik voor de zekerheid toch nog even met hem naar de tandarts.

Vandaag waren de clubkampioenschappen van de gym. Pjotr heeft besloten na lang met zichzelf te overleggen om toch mee te doen. Dit vond ik erg knap van hem. De dagen voor de wedstrijden was hij vergeleken met zijn diplomazwemmen erg relext.
Tijdens de wedstrijden had ik het zo kunnen regelen dat ik het groepje waar hij in zat kon begeleiden. Elf jongetjes van 6 en 7 jaar had ik onder mijn hoede. De een duidelijk zichtbaar nerveus de ander minder. Pjotr deed goed zijn best. Aan zijn presteren kon ik goed merken hoe nerveus hij blijkbaar was. Hij deed het veel minder netjes als op de les. Na elke oefening die hij liet zien had hij een kleine inzinking op de bank. Je zag hem even in elkaar duiken en af en toe achter zijn oor krabbelen. Maar hij hield zich zo goed en tijdens het springen kon hij zowaar even lachen. Ik vond dit al zo knap van hem.

De grote verrassing kwam bij de prijsuitreiking. Pjotr had de derde plaats gewonnen. Toen hij naar voren werd geroepen bleef hij kijkend naar mij zitten. Ik moest hem vertellen dat hij moest komen omdat hij een prijs gewonnen had. Volgens mij drong het in eerste instantie niet echt tot hem door. Naderhand heb ik van erik begrepen vond hij het ook lastig om zich een houding aan te meten en moest hij ‘raar’ gedrag laten zien om het kwijt te kunnen.
Pjotr van harte gefeliciteerd met je derde plek. Ik was al trots dat je het aan durfde om mee te doen, dat verdiende voor mij al een medaille. Dat je er ook nog een gewonnen hebt met je prestatie is natuurlijk extra geweldig.

Vandaag is de jongste alweer 20 maand geworden. Zo klein en al zoveel kunnen. De ene vaardigheid na de andere leert ze zich aan. Wonderbaarlijk hoe kleine baby’s zich zo snel kunnen ontwikkelen naar kleine mensjes.
Tosca heeft het tekenen ontdekt. Ze weet al waar het papier ligt wat hiervoor bedoeld is. De lade met potloden kan ze ook al bij (al mag dat niet). Ze kiest na een paar ‘krasjes’ een ander kleurig potloodje om zo vervolgens verder te gaan. Haar gebaren zet ze steeds meer om in woorden. Boe voor koe. Aas voor kaas. De namen van haar broers komen er ook al redelijk uit. Eulie voor ernie. Zo zijn er nog wel meer woorden die ze al beheerst. Het klimmen en klauteren gaat al zo snel dat ik mijn hart wel eens vasthoudt. Gelukkig klimt ze zelden op onze open trap. Toevallig net vandaag. Als ik zeg dat we naar boven gaan dan gaat zij al naar de trap toe. Ze begrijpt meer dan ik wel eens in de gaten heb.
Een kattekop is ze ook. Achterin de auto zit ze nu niet meer. Dit omdat ze dan Pjotr zit te pesten door hem te krabben of te knijpen. Nog steeds mag niemand anders dan zijzelf op mijn schoot zitten, dan begint ze ook te trekken of wat ze ook maar kan verzinnen om diegene van mijn schoot te krijgen. Ze heeft een zonnig humeur en kan ook al echt om dingen lachen. Andere kinderen, vooral kleine kinderen vind ze erg interressant. Op school, als we de jongens ophalen, heeft ze ook al een ander meisje waar ze veel naartoe gaat. Kortom druk in ontwikkeling.

Erik werd net verrast door een gekleurde zoon. Zijn gezicht was blauw met een beetje groen. Ik werd van bed gelicht om een nachtelijk onderzoek in te stellen.
Het goedje ging niet erg makkelijk van het gezicht af. Het bleek ook in zijn mond te zitten op zijn tong en op zijn handen. Het slachtoffer kon zich er niets meer van herrinneren.
Op de plek waar het slachtoffer werd aangetroffen ben ik op onderzoek uitgegaan naar mogelijke aanwijzingen. Niets aangetroffen wat nat was. Nog even zelf geprobeerd te sabbelen op het koordje van de slaapzak, maar deze gaf ook niet af. Het schuine dak vertoonde ook geen tekenen van blauwe en groene kleuren. In de slaapzak en eromheen kon ik ook niets vinden. Erik werd ondertussen een beetje ongerust. Wat is het? Moeten we hiervoor de dokter waarschuwen?
In alle rust probeerde ik verder te zoeken. Een getuige wakker gemaakt en ondervraagd leverde ook niet het gewenste resultaat op. Dan de omgeving maar per milimeter uitkammen. Uiteindelijk leverde dit een miniscuul klein groen dingetje op. Dit kwam overeen met het groene dingetje wat op het slachtoffer zijn gezicht aangetroffen was. Bij het natmaken van dit groene geval gaf het enorm af. De oorzaker gevonden, maar wat was het nou. Expert Erik erbij geroepen en na een kort onderzoek kwam hij tot de conclusie: crepepapier. Nader onderzoek via het internet bracht ons niet verder of dit giftig zou zijn. Expert Erik heeft het slachtoffer een glas melk toegediend en een chocolade-ei. Waarna het slachtoffer door zijn moeder weer te rusten werd gelegd.
Eind goed, al goed.

Pjotr heeft van de buurmeisjes leren knikkeren. Men zegt wel; het gaat om het spel niet om de knikkers, maar zo werkt het bij de kinderen niet. Want na een paar potjes oefenen werd het menens, of zoals ze het zelf noemen voor het echt. Alle anderen waren al geoefend met als resultaat dat ze allemaal wel met Pjotr wouden spelen want hij verliest elke keer. Pjotr heeft moeite met verliezen en kwam dus uiteindelijk huilend thuis. Samen erover gepraat allerlei oplossingen bedacht.
Vandaag werd er weer geknikkerd. Van het buurmeisje had hij twee keer gewonnen en hij kreeg er weer zin in. Nog even over het gesprek van gisteren gehad. Hij had besloten maar met 5 knikkers te gaan spelen. Ondertussen gingen Ocki en ik zijn knikkerzak zoeken. Ik heb Ocki de 5 mooiste knikkers in een schatkistje laten stoppen en de rest mee laten nemen. Het eindigde uiteindelijk in een intens verdrietig jongetje die niet kon stoppen met huilen omdat hij zijn mooiste knikkers had verloren. Zijn grote knikker tegen de hele zak van het grote buurmeisje. Van zijn voornemen om maar met 5 te spelen is uiteindelijk niets gekomen. Knikkeren is een serieus spel.

Vandaag de hele schuur leeggepakt. Een goede vriend kwam helpen. De grote kast van zolder wou ik graag naar de schuur hebben. Maar dat bleek niet zomaar te kunnen. De kast was zo groot dat het net door de bovenste trapgat. Het trapgat naar beneden wou niet. Met veel moeite uit elkaar gekregen en in de schuur weer in elkaar gezet.
De schuur ziet er nu zo heerlijk opgeruimd uit. Ik zag er telkens tegenop om eraan te beginnen. Nu ben ik zo blij dat het gebeurd is. De zolder wil ik op korte termijn ook aanpakken. Gelukkig wil mijn schoonmoeder wel 2 dagen op Tosca passen. Dan ga ik vuilniszakken vullen en bij de rest van de weg-spullen in de tuin zetten. Bellen we de vuilstort en dan hoop ik dat we het boven net zo mooi in orde gaan krijgen als de schuur er nu uitziet.

Druk druk druk. Beslissen of we kunnen/willen verhuizen kost veel energie. De makelaar is van de week hier geweest om de marktwaarde van ons huis te bepalen. Die ligt flink hoger dan wat wij ervoor betaald hebben. Maar daarmee gaan we het bekostigen van het andere huis niet redden. We blijven hier.
Pjotr heeft besloten dat hij meer gaat buiten spelen. Dat heeft hij afgelopen week ook gedaan. Hij durft nu bij de buren aan te bellen om te vragen of de buurjongen buiten komt. Ook wordt hij ‘brutaler’ tegen ons. Is aan het uitproberen hoever hij kan gaan.
Ondertussen ben ik druk met de voorbereidingen voor de clubkampioenschappen van de gym. Mijn hoofd loopt een beetje om. De stroom kan ik moeilijk stilzetten.
Terwijl ik schrijf denk ik alweer; oh ja Ocki zijn verjaardag komt eraan, wat zal ik morgen eerst aanpakken bij het opruimen van de schuur, Erik moet nog scannen, mijn plannetje van  koningen moet nu toch echt uitgewerkt gaan worden, de brieven moeten nog de deur uit… het blijft maar doorgaan.