In de Molshoop

Een poosje geleden las ik een stukje over een energiemeter die mij wel aansprak. Voor een tijd terug schreef ik al dat ik er helemaal door zat. Ik heb lang rond het nulpunt gezeten. Vandaag tijdens het uitlaten van Ernie bedacht ik mij dat mijn energie weer in de lift zit. Ik durf mij nu een 20 te geven. Volgens de energiemeter nog steeds opletten, maar ik ben blij dat het mij lukt (dankzij hulp van Erik e.a.) dat het weer de goede kant op gaat.

Hierbij de uitleg ervan:

“Iemand zei eens tegen mij dat het opbouwen van energie langer duurt dat het ‘verbruiken’ van je energie. Stel je voor dat je een energielevel kunt hebben van maximaal 100 en dat dat minimaal 25 moet zijn. Onder die 25 is je reserve. Je hebt een bepaalde reserve nodig voor moeilijke tijden. Als je nu meer energie verbruikt dan je krijgt (waardoor dan ook) daal je tot je reserve. Als je dan niet jezelf in acht neemt, ga je van je reserve verbruiken. Meestal weet je dat wel, maar je bent nog steeds in staat tot………. Het vervelende is echter dat je reservevoorraad sneller opgaat dat je gewone energie, en dat ie moeizamer weer opbouwt. Je kan doorgaan totdat je reserve verbruikt is en dan sta je dus op 0. Maar dan ben je ook zo uitgeput, dat je eigenlijk heel veel tijd zou moeten nemen om weer energie te krijgen tot je weer op het level van 25 (minimumniveau) zit. Het vervelende is, dat de meeste mensen daar niet op wachten, maar bij 10 al denken: goh, het gaat wel weer aardig, ik kan dit wel en dat wel…. Ze voelen zich natuurlijk ook veel beter, omdat ze al op (of onder) 0 zaten, maar eigenlijk zitten ze nog steeds beneden minimumniveau. Dat maakt dat mensen zichzelf in acht moeten blijven nemen, ook al voelen ze dat ze weer energie hebben.”