In de Molshoop

Erik houdt sinds een paar maand de boekhouding wekelijks bij. Vandaag heeft hij de begroting voor het komende jaar opgemaakt en we zullen en negatief gat van 150 euro per maand moeten zien te dichten. Het rondkomen op 1 inkomen wil blijkbaar niet meer. Dan zul je kleiner moeten gaan wonen, auto de deur uit en anders eten. Met dat uitgeven aan eten ben ik al begonnen. Een vast bedrag neem ik op per week en daar moet ik het mee redden. Dat gaat meestal net. Dit omdat de jongens ’s avonds ook nog luiers nodig hebben en dit tikt behoorlijk aan.
Kleiner wonen zie ik niet zitten. Dus dan de auto maar. Het zal wel even omschakelen worden. Ik ga ervan uit dat hij helemaal weggaat. Erik heeft zoiets van met een kleine auto zal het waarschijnlijk wel lukken.
Juist had ik het gevoel dat het eindelijk lekker liep. Dat we nog wel op moesten letten, maar niet dat ik bij alles moet nadenken of ik het wel uit kan geven. De omschakeling in mijn hoofd moet ik nog even maken. Weer nadenken bij het telefoneren dat dit korter moet. Knutselspul geef ik zo’n 100 euro per jaar uit. Het klinkt niet veel, maar nu ik weet dat er bezuinigd moet worden voelt het lastiger om daar wat aan uit te geven. Ik weet wel dat dit soort bedragen het hem niet doen. Maar het voelt dan niet goed meer. De grootste kosten zijn de vaste lasten. Ik zou het prettig vinden als we een buffer kunnen blijven houden. Erik blijft twijfelen over wat nu te doen. Ik heb zoiets van: Laten we gelijk maar actie ondernemen, de auto weg of wat Erik voorstelde een kleinere.
Weg met die onzekerheid dat bij elk muntje die ik uitgeef ik na moet denken of het wel verantwoord is.