In de Molshoop

Dat is iets wat ik mij de laatste tijd serieus afvraag. Vanochtend al helemaal. De jongens gebruiken het speelgoed voornamelijk om ermee te gooien en alles op 1 grote hoop te gooien. Het enigste waar wel mee gespeeld wordt zoals het hoort is Knex, soms Lego, gezeldschapsspelletjes, computerspelletjes en knutselmateriaal.
De heren hadden vanochtend bij Pjotr op de kamer al het speelgoed uit de kasten en laden gehaald en alles voor de deur gestapeld zodat ik er niet in zou kunnen. Samen met Tosca zat ik in de huiskamer te spelen toen we een enorm kabaal hoorden. Ik dacht dat het plafond naar beneden zou komen. Ik storm dus de trap op, probeer de deur open te doen….je raadt het al, dit lukte niet. Wat wel lukte was dat er een gedeelte van de stapel viel en de chaos die al in de kamer was nog erger werd. Whaaaaaaa ik ontplofte nog net niet. Het was natuurlijk mijn schuld want ik liet de berg vallen, ja ja. Samen hebben we opgeruimd. De playmobile gaat straks naar zolder. Het andere speelgoed ga ik ook uitzoeken. Ik ben het zo zat dat ze alleen maar op deze manier met het speelgoed kunnen spelen. We vragen geen speelgoed meer voor de verjaardagen. Ze vragen maar dekbedovertrekken,broeken, sokken, boeken, luistercd’s of andere dingen als het maar geen speelgoed is. Niet dat ik ze geen speelgoed gun. Maar er wordt niet mee gespeeld. Het zou ook kunnen zijn dat we er veels te veel van hebben. De heren hebben al meer dan ik ooit had. De methode van wat speelgoed wegzetten en een poos niet mee laten spelen en later weer eens aanbieden doe ik al. Dit keer laat ik het nog langer op de zolder staan. Al denk ik dat dit niets zal helpen.
Het zou mooi zijn als de heren wat meer buiten gingen spelen. Volgens mij is dit meer het soort ‘spel’wat hen ligt. Door de bosjes struinen, als ze konden slootje springen en andere bedenk maar wat met de natuur spelletjes. We wonen in een ideaal huis. De omgeving voor dit soort spelletjes vind ik wat minder ideaal. Vroeger 🙂 toen ik klein was had ik hiervoor de ideale omgeving. Jammer dat deze omgeving niet zo is.

Erik vond het tijd dat mijn hoekje waar veel papieren liggen eens opgeruimd wordt. Al een poos ben ik bij de tweedehandswinkels aan het kijken naar een klein kastje. Maar omdat Erik het spuugzat was heb ik maar een nieuwe gekocht. Deze moest nog wel in elkaar gezet worden. Pjotr en Ocki wouden ook helpen en gingen met de schroevendraaier in de weer. Tosca kon het uiteindelijk ook niet laten en met een klein imbussleuteltje hielp ze ook op haar manier.
Nu alle gympapieren in hangmappen opgebergd in de kast zitten oogt mijn hoekje inderdaad een stuk rustiger. Bijkomend voordeel dat ik de papieren een stuk sneller terug kan vinden. Misschien dat ik de wieltjes er toch nog onderuit ga halen zodat het kastje wat lager wordt en ik makkelijker kan typen op de laptop.

Erik heeft zo’n leuke foto gemaakt. Wil ik gewoon even delen.

Zo dat was mij een nachtje. Drie van de vijf moesten regelmatig naar de wc. Eentje heeft er bijna de hele nacht boven gehangen. Met Tosca ging het vandaag al wat beter.
Vandaag toch maar lesgegeven, omdat er niemand anders was die het kon. Ik heb me erdoorheen geworsteld. Omdat Erik thuis was kon ik ook nog een poosje in bed kruipen. Een geluk bij een pech. Als ik beneden op de bank zou gaan liggen zoals Erik dat doet dan word ik gewoonweg niet met rust gelaten. Boven op bed gaan liggen en de twee kids alleen beneden laten doe je ook niet. Voor de rest was ik wel diegene die alles moest regelen. Op de een of andere manier hebben mannen (lees erik) er altijd meer moeite mee. Dan hoor je om de 10 minuten waar ze zoal last van hebben.
Mijn moeder stuurde mij vroeger gewoon naar school als ik ziek was. ‘Dan kom je maar weer naar huis als het niet meer gaat.’ Op school voelde ik mij dan zo beroerd dat ik de terugweg niet zag zitten en sleepte mij de uren door om uiteindelijk onvermijdelijk terug naar huis te moeten fietsen. Nu blijkt het achteraf misschien een goede lering te zijn voor als je zelf moeder bent en ziek. Daar had mijn moeder mij wel voor mogen waarschuwen dat niets zo heerlijk is als ziekzijn als je nog zelf geen kinderen hebt.

Eindelijk zijn we op controle geweest bij de KNO-arts. Precies een jaar telaat. Goh mevrouw, dat is wel even geleden. Ocki durfde niets te zeggen en ging nogal timide in de grote stoel zitten. In zijn ene oor zat het buisje er nog goed in. Bij het andere oor was hij er al uitgegroeid. De KNO-arts vroeg hem of hij het buisje eruit zou halen. Ocki zei niets maar keer zijwaarts naar mij. ‘Haal hem er maar uit,’zei ik. Met een pincetje heeft de arts hem eruit gehaald en voor Ocki in een gaasje gelegd. Hij vertelde hem erbij dat je nog wat oorsmeer kon zien en een stukje van het trommelvlies.
Voorlopig laten we het zo en komen we in het najaar nog eens op controle.
Het buisje is een een klein plastic bakje gegaan en werd door Ocki aan opa, oma, Pjotr, mama en papa geshowd. Morgen moet het bakje mee naar school.

Vandaag hebben we een gezellig dagje gehad. ’s Middags hebben we uitgebreid geluncht bij opa Ben en oma Erna. Opa Ben had allerlei lekkere dingen klaargemaakt. Met een zeer volle buik zijn we weer huiswaarts gegaan.
’s Avonds heeft Erik de nieuwe kleine frituurpan in gebruik genomen en hebben de jongens een klein beetje van alles gegeten. Als toetje was er een ingevroren kindertoetje op een stokje. Tosca leek dit ook wel wat en kroop heerlijk bij Ocki op schoot. Om en om namen ze een likje van deze heerlijkheid.
Tegen de tijd dat ik naar bed wou kwam bij Tosca er een groot gedeelte weer uit. Na een poosje te hebben gezeten met haar probeerde ik weer wat te slapen. Helaas kwam na een half uur er weer een golf. Zo ging het nog een poosje door. Nu maar hopen dat Ocki nergens last van gaat krijgen.

Via de weerkaatsing van de auto voor mij kwam ik erachter dat dit keer de andere koplamp kapot was. De vorige keer kreeg ik het niet voor elkaar de lamp verwisseld te krijgen. Thuis gekomen ben ik onder de motorkap gekropen en begonnen met priegelen. De accu zat net achter de lamp. Terwijl ik zo bezig ben komt 1 van de buurmannen naast mij staan. Het rubberen kapje heb ik wel los maar nog niet eraf. De buurman staat te trappelen om het ook te proberen. Hij krijgt het kapje eraf en staat vervolgens ook een hele poos te vogelen. Ik mag nog een keer en ik vertel wat ik nog weet wat Rutger mij vertelde. Iets van ijzer indrukken en opzij doen. De buurman lukt het uiteindelijk ook. Tijdelijk doe ik de gele koplamp van de Citroen erin. Omdat ik morgen dus weer moet verwisselen wil ik zelf de koplamp vastzetten. Ik leer beter door zelf te doen dan door te luisteren. De buurman probeert uit te leggen wat hij deed. Na enkele pogingen lukte het. Dit geheel heeft zeker een kwartier geduurd. Hopelijk gaat het mij morgen wat sneller af.

Vroeger vond ik de woensdagavonden een ramp. Meestal ging ik van ellende vroeg naar bed. Erik zit elke woensdagavond in de Wolfgang en draait daar de bardienst, geschat zo’n 13 jaar al. Sinds Pjotr er is kan ik niet meer mee.
Al een poos zijn de woensdagavonden een stuk prettiger geworden. Marike komt hier knutselen. Sinds een vriend van mij gymles geeft heeft hij ook veel vragen en deze komt hij laat op de woensdagavond stellen (dit om Marike en mij niet teveel te storen).
Gisteravond was het helemaal feest. Sanne kwam vanuit het verre Dld ook om te knutselen. Wat wil een mens nog meer? Waar ik vroeger veel moeite had met de woensdagavond is het nu een avond geworden om naar uit te kijken.

Op de terugweg van school naar huis krijg ik een vraag van Ocki:’Mam, wanneer gaan jullie scheiden?’
Scheiden, scheiden???? Mijn hersens werkten op volle toeren. Erik en ik hebben heel af en toe een woordenwisseling, maar om daar om te geen scheiden? Euh…soms slaap ik op zolder als Tosca ’s nachts teveel onrustig is geweest. Bij Erik gaat ze zonder te klieren slapen en bij mij niet en op deze manier krijg ik dan ook nog iets nachtrust…maar dit is ook geen reden voor een scheiding. “Ocki, waarom vraag je dit?’
Nou dan kan ik ook eens bij papa logeren. Dan woont papa in een ander huis dichtbij en dan slaap ik een paar nachten bij hem en dan weer een paar nachten bij jou.
Helaas jongen, wij gaan niet scheiden. Hier waren de beide jongens het niet mee eens en de hele middag heb ik liedjes gehoord waarin papa en mama gaan scheiden.
Nou ja zeg, heb je eens een keer een fijne relatie willen je kids het niet 🙂

Erik houdt sinds een paar maand de boekhouding wekelijks bij. Vandaag heeft hij de begroting voor het komende jaar opgemaakt en we zullen en negatief gat van 150 euro per maand moeten zien te dichten. Het rondkomen op 1 inkomen wil blijkbaar niet meer. Dan zul je kleiner moeten gaan wonen, auto de deur uit en anders eten. Met dat uitgeven aan eten ben ik al begonnen. Een vast bedrag neem ik op per week en daar moet ik het mee redden. Dat gaat meestal net. Dit omdat de jongens ’s avonds ook nog luiers nodig hebben en dit tikt behoorlijk aan.
Kleiner wonen zie ik niet zitten. Dus dan de auto maar. Het zal wel even omschakelen worden. Ik ga ervan uit dat hij helemaal weggaat. Erik heeft zoiets van met een kleine auto zal het waarschijnlijk wel lukken.
Juist had ik het gevoel dat het eindelijk lekker liep. Dat we nog wel op moesten letten, maar niet dat ik bij alles moet nadenken of ik het wel uit kan geven. De omschakeling in mijn hoofd moet ik nog even maken. Weer nadenken bij het telefoneren dat dit korter moet. Knutselspul geef ik zo’n 100 euro per jaar uit. Het klinkt niet veel, maar nu ik weet dat er bezuinigd moet worden voelt het lastiger om daar wat aan uit te geven. Ik weet wel dat dit soort bedragen het hem niet doen. Maar het voelt dan niet goed meer. De grootste kosten zijn de vaste lasten. Ik zou het prettig vinden als we een buffer kunnen blijven houden. Erik blijft twijfelen over wat nu te doen. Ik heb zoiets van: Laten we gelijk maar actie ondernemen, de auto weg of wat Erik voorstelde een kleinere.
Weg met die onzekerheid dat bij elk muntje die ik uitgeef ik na moet denken of het wel verantwoord is.