In de Molshoop

Vanmiddag belde Erik dat zijn collega had gezegd dat er niet meer te fietsen viel. Ook de bussen en treinen liepen niet. “Dan haal ik je wel op,” zei ik opgewekt.
Om 13.45 uur reed ik van huis weg. Vanaf de UT naar Hengelo stond er file.”Oeps, dan haal ik het niet om de kinderen van school te halen.”Gelukkig konden mijn schoonouders hen wel van school halen.  Iets later stond ik zelf ook muurvast, ik was Enschede nog niet eens in. “hmmmm, ik ben bang dat ik de gymlessen ook niet haal.”  De secretaris gebeld die het verder zou regelen.
Anderhalf uur nadat ik van huis vertrokken was stond ik bij het werk van Erik. Normaal doe ik er een kwartiertje over. Omdat Tosca behoorlijk aan het huilen was heb ik eerst een kopje thee gedronken voordat we met z’n drieën de terugweg aanvaarden.
Nou de terugweg was een ervaring op zich. De auto slipte telloze malen. Vrachtwagens die dwars op de wegen stonden. Verkeerspleinen waar auto’s kris kras door elkaar stonden te wachten tot ze naar voor hen de juiste richting konden. Erik die wel honderd wegen naar huis had bedacht. Uiteindelijk gekozen voor de vliegveldweg. Geweldig om de omgeving te zien. Aan de andere kant soms ook griezelig. Sommige takken hingen wel erg ver door. Verscheidene bomen die over de weg lagen en door vereende krachten van automobilisten aan de kant werden getrokken. Auto’s die vast kwamen te zitten in de berm. De engeltjes op mijn schouder hadden ervoor gezorgd dat het bij de bult over de A1 net op het moment dat ik daar kwam vrij was. Voor mij hadden de auto’s daar nog stil gestaan. Ik zag erg tegen de hellingproef in deze weersomstandigheden op. Gelukkig kon ik in 1 keer zachtjes doorrijden tot het verkeerslicht. Pas bij opa en oma voor de deur kwam ik met de auto vast te zitten. De terugweg heeft 4 uur geduurd. Het meest vervelend vond ik het voor Tosca. Op de terugweg heeft ze een hele poos bij Erik op schoot gespeeld en is daar uiteindelijk in slaap gevallen.