In de Molshoop

Na de gymles kwam ik thuis. Erik doet de deur open en zegt tegen mij: “Waarom heb jij mij vanochtend niet gezegd dat Pjotr niet op zijn eigen fiets naar school moest!”
Euh…waar is de fiets nu dan?
Op school.
Het bloed begon nog net niet te koken bij mij. De vorige keren dat erik de jongens ’s ochtends naar school heeft gebracht heb ik het hem wel verteld. Elke keer was hij weer verbaasd dat Pjotr op donderdag niet zelf naar school fietst. Dit keer heb ik niets gezegd. Ook helemaal niet aan gedacht. Voor mij was het wel logisch dat hij ze op zijn fiets meeneemt. Op de dagen dat ik ’s middags werk is Pjotr nog nooit in zijn hele leven zelf fietsend naar school gegaan.
Ik ben naar school gereden met het zweet in de handen. het is namelijk bekend dat na schooltijd er hangjongeren op het schoolplein verblijven. In het verleden zijn er geregeld fietsen verdwenen op gesloopt. Op het donkere schoolplein kon ik met moeite een fiets onderscheiden. Door een combinatie van opgefoktheid en nachtblindheid kon ik de fiets niet eens herkennen als Pjotr zijn fiets. Had zijn fiets eigenlijk wel handremmen? Erik gebeld, ja wel handremmen. Nou dan neem ik de fiets maar mee. Ik voelde me net een dief. Pjotr zijn fietsensleuteltje lag nog op school in zijn laatje. Hij heeft er nooit meer aan gedacht dat hij op de fiets was. Het reservesleuteltje kon ik zo gauw niet vinden. dus met de fiets over mijn schouder naar de auto. Na heel veel gehannes met kinderstoeltjes e.d. paste het net tussen de voor en achterbank. Op dat moment wou ik graag mijn citroentje terug daar had ik de achterbank neer kunnen klappen en had ik niet zo lang moeilijk hoeven doen. Eindelijk aan tafel met het eten viel erik ook nog eens tegen mij uit dat ik nors keek. Pffff laat mij even…ik kijk zo wel weer normaal.