In de Molshoop

In van die Amerikaanse films en series zie je het wel eens, uitverkoop. Uitverkoop op de meest vreselijkste manier die er bestaat. Je staat in een rij en je kan geen kant op alleen waar de stroom je heen duwt. Zo’n ervaring heb ik ook elk jaar als er decemberuitverkoop is bij de zaak waar mijn vader werkt. Sinds drie jaar gaat het wat beter en wordt je niet meer met de stroom meegenomen en kun je zelf beslissen welk gangpad je in wilt slaan (al kost je dat nog wel moeite). Vorig jaar nam ik drie vriendinnen mee. Zij stonden dit jaar opnieuw te popelen om mee te gaan. Elke keer weer opnieuw de vraag wat voor speelgoed zou er zijn. Een vriendin kan hier niet goed tegen, die is erg gespannen of ze wel iets vind wat ze wil en of ze dat dan wel te pakken kan krijgen. Het leukste van de avond vind ik echter het helpen inpakken van al het speelgoed bij de tafel waar mijn vader afrekend. Dan zie ik wat er allemaal was. voorheen was ik dan vaak jalours, van dat had ik nou ook willen hebben. Tegenwoordig niet meer (we hebben zo ontzettend veel speelgoed in huis, voor mijn gevoel).

Dit jaar ben ik zeer goed geslaagd. Het meeste ligt nu op zolder verstopt te wachten op de komende feestdagen. Het poppenbedje heb ik beneden gelaten, net zoals de heksenhoed en bezem.
Tosca heeft op donderdag de hele tijd de pop uit en in bed gedaan. Het bedje heeft wielen dus werd het bed de hele kamer door gereden. De jongens hebben met de heksenhoed op de bezem door de huiskamer gevlogen. Ben zeer benieuwd hoe ze gaan reageren op de andere cadeaus. Net zoals M. zei vind ik het wel jammer dat de goedheiligman de cadeaus aan hen geeft en niet ik als moeder. Dat de goedheiligman de dankbaarheid krijgt.
Volgend jaar hopen we er met z’n allen weer van de partij te zijn.