In de Molshoop

Vandaag stond het vraagteken op de agenda. De jongens wisten dus niet waar we vandaag heen gingen. Voordat we op pad gingen viel Pjotr. Hij had aardig wat schaafwondjes en zijn ene knie was open gehaald.
Bij het Noorderdierenpark aangekomen was hij nog af en toe zachtjes aan het huilen.
Ondanks dat Pjotr het lopen af en toe lastig vond (vooral op die plekken wat hem minder kon boeien) gingen we in een redelijk tempo het park door.
Het leukste vonden de jongens de speeltuin en de lego-expositie. Bij dit laatste was er namelijk ook de gelegeheid om zelf bouwwerken te maken. Voor de kleinere kinderen was er een ballenbak gevuld met duplo. Tosca vond het hier zo leuk dat ze meteen in de bak kroop. De andere kinderen zaten er netjes omheen met hun moeders. Maar door de actie van Tosca waren ook deze kinderen niet meer te houden en gingen ook in de bak zitten. Tosca verbaasde mij door tussen de duplotafels 2 meter zelfstandig te gaan lopen.
De duplo en de zee- aquaria vond Tosca het leukst. Ocki wou de hele tijd naar de haaien toe. Na een poosje deze bekeken te hebben vroeg hij wanneer we verder gingen lopen. Bij het winkeltje kochten we nog olifantenmest. Pjotr had de pech dat hij weer struikelde en op zijn zere knie viel, die hierdoor weer begon te bloeden. Op de plattegrond konden we de EHBO-post niet vinden. Na het vragen aan de balie bleek dat we dan het halve park door moesten om daar te komen. Pjotr hebben we in de buggy gezet en Tosca nam ik op de arm. Bij de auto heb ik zijn knie opnieuw verbonden.

De tuin is nog steeds een puinhoop. Wel weet ik ondertussen precies hoe ik het wil. Ik hoop nog steeds dat we het voor elkaar krijgen deze vakantie het zand dat we teveel hebben liggen ergens kwijt kunnen. Dan kan ik daarna de grond gaan bemesten en graszaad zaaien. Dat mis ik wel het ergste dat ik niet in de tuin kan zitten. Want ik laat Tosca niet door deze tuin kruipen.
Achterin de tuin gaan er een paar grinttegels uit die elders weer hergebruikt gaan worden. Achterin wordt dan in een rechthoekige vorm grind gestort en daarop komt dan een picknicktafel. Langs het grasveldje zou ik gaar een pergola willen waar een hangmat aan kan hangen en een standaard waar een schommel aan kan hangen. Zelf vond ik schommelen heel lang heerlijk en  gelukkig kon dat bij een buurmeisje nog. De jongens willen ook wel heel graag schommelen maar in huis met Tosca erbij vind ik dat wat eng.
Om de kosten op een rijtje te krijgen zijn we vanmiddag naar een tuincentrum in de buurt gegaan. Heerlijk rondgekeken. De jongens hebben allerlei glijbanen uitgeprobeerd. Vlakbij de glijbanen zag ik een mooie picknicktafel in de aanbieding. Heel dik hout, 6 persoons en bankjes die je kunt opklappen (maar wat je daar mee zou moeten zijn we nog niet over uit). Na lang wikken en wegen hebben we besloten de picknicktafel te kopen, het was namelijk de laatste. Tja en hoe krijg je dan zo’n ding thuis. Met een aanhanger die we konden lenen van het tuincentrum. Ik zag het wel niet zo zitten omdat het een grote dubbelasser was, maar besloot het toch te proberen. We mochten hem een uur gebruiken, dus dan konden we gelijk wat spul naar de Wegtersweg brengen. De jongens van het tuincentrum probeerden de aanhanger achter de auto te koppelen en wat bleek? De euh…joe heet zo’n ding ‘stekker’ laat ik het maar noemen die paste niet. Blijkbaar hebben we een ander systeem. Toen heb ik de knoop doorgehakt, zo ga ik niet rijden. Dan kunnen andere weggebruikers niet zien wat ik doe en zo zeker rij ik nou ook weer niet. Maar ja hoe krijgen we dan zo’n grote picknicktafel thuis? Na een poosje kwamen ze vanuit het tuincentrum met het aanbod om de tafel aan hui af te leveren voor een kleine betaling. Dus dan doen we dat maar.
Nu nog zien dat we de spullen uit de tuin weg krijgen naar de Wegtersweg. Dan moeten we maar een aanhanger huren. Zat ik nog met 1 vraagje. Mocht ik eigenlijk wel met een dubbelasser rijden? Mij staat bij dat ik daarvoor een apart papiertje (stempeltje) op mijn rijbewijs moet hebben. Nu nog alleen uit zien te vissen hoe het met dat rare ‘stekkertje’ zit.

Pjotr ligt net in bed, terug van zijn verjaardagsweekend. Gisteren is hij met opa en oma naar de burcht in Bentheim geweest. Vandaag naar NaturaDocet, picknicken in het Hulsbeek en tot slot de Waarbeek.
Het leukst van het weekend vond hij de rodelbaan. ” Daar ben ik 3 keer met oma en 2 keer met opa ingeweest. Dat is 5 keer. Daar ben ik het meest ingeweest.” Al zittend op de rand van zijn bed blijft hij maar door ratelen waar hij allemaal in is geweest en met wie. Hoe het ding werkte, welke bochten het nam, waar hij misselijk van werd, hoe snel iets ging en wat je zoal wel niet meer kan bedenken wat je over alle atracties kunt vertellen. Bij het bekijken van alle foto’s valt mij op dat Pjotr veel durft. Meer dan ik durf in ieder geval. Knap vind ik dat. Gelukkig heb ik dus opa’s en oma’s en Erik die dit soort enge dingen wel met hem durven (laat mij dan maar alle dingen met trappen met hem doen). Morgen zullen we wel meer te horen krijgen 🙂

’s Avonds lees ik met Ocki het boekje : B is van Beer. Eigenlijk leest hij. Als we bij de M komen dan draait hij de bladzijde een kwartslag en zegt dan: dit is een 3.
Vandaag bij de W draai ik de bladzijde op de kop en vraag: Waar lijkt dit op?
Meteen komt het antwoord: Op ikea.
?????
Ja mam op Ikea. En op Mc Donalds. Maar meer Ikea.

Volgens mij had ik vroeger knielappen op mijn broek. Dat mijn zusje ze had dat weet ik zeker. Hier in huis heb ik tot nu toe nog niet echt knielappen nodig gehad. Als een broek op de knie doorgesleten was dan wou mijn moeder er wel een korte broek van maken.
Bij het wasophangen vanochtend viel mij op dat de rechterbroekspijp ter hoogte van de knie wel heel dun was. Niet bij 1 broek bij bijna alle broeken.
Het antwoord op de vraag: “waarom alleen aan de rechterkant?”, daar denk ik het antwoord al wel op gevonden te hebben. Op de rechterknie heeft hij veel last van psoriassis. Waarschijnlijk zorgen deze harde stukken voor extra slijtage.
Het antwoord op de vraag: ” Wat nu?” Daar heb ik nog geen antwoord op. Ik geloof niet dat Erik het wardeert als ik knielappen op zijn broeken maak.

Zeven jaar is Pjotr vandaag geworden. De fiets die hij van ons kreeg hebben we verstopt onder een dekbedovertrek. Gisteren had hij zelf al twee taarten uitegzocht, inclusief de versiering die erop moest en een kaars in de vorm van een zeven.
Voor de visite kwam hebben de jongens heel goed geholpen met opruimen. Tijdens de visite waren ze druk. Zo druk zelfs dat het in mijn ogen wel leek of ik zeven kinderen had ipv twee jongens. Pjotr is over het algemeen altijd blij met zijn cadeaus. Hij was vanochtend alleen even terleurgesteld dat er geen versnelling aan zijn fiets zat.
Hij is vandaag behoorlijk verwend met knex en andere cadeaus.
Tosca kreeg ook nog een paar cadeaus. Ik had al aan Pjotr gevraagd of hij dit erg zou vinden, zijn antwoord was:” nee hoor mama, want de mensen konden Tosca niets geven omdat we toen op vakantie waren.”
’s Aonds gingen de jongens bijna tevreden naar bed. Bijna omdat vanwege de regen ze nog niet hebben kunnen fietsen op hun nieuwe fietsen (Ocki kreeg de oude fiets van Pjotr). Tosca sliep wel snel in maar werd ook al snel weer wakker om vervolgens niet meer te kunnen slapen zonder lichaamscontact te hebben met mij. De hele nacht is ze onrustig gebleven met af en toe een flinke huilbui. Waarschijnlijk is het haar wat te druk geweest.

Dat Ocki een lekker hapje voor muggen is, dat wisten we wel. Dat hij grote muggebulten krijgt ten gevolge van een muggebeet wisten we ook al wel. Maar dat hij zo gevoelig reageert wisten we nog niet.
Vanochtend schrok ik mij rot toen Ocki beneden kwam. Zijn beide ogen waren helemaal opgezet. Het duurde even voordat ik erachter kwam dat een muggebeet, vlakbij iedere oog een, de oorzaak was. Zijn wang, onderarm en onderbeen waren ook wat opgezet. Het arme jong heeft er de hele dag last van gehad. Gelukkig was het rond de ogen aan het eind van de dag al wel wat geslonken.

Vanmiddag vonden de jongens een kikkertje in de tuin. Hij had zich in een bak met water verstopt. Met een emmertje hebben we hem gevangen en naar de Kasbahvijver gebracht. Terwijl het kikkertje op een lelieblad zat liepen wij tegen een vislijn aan. “Wat is dat mama?” Ik uitleggen.
Ocki zei een poosje niets en toen:” Als je de vis vangt met het brood en je doet het brood in de magnetron dan gaat de vis dood he mam? Dat is toch zielig.”

Het weekje vakantie in de Teutoburgerwald is voorbij. Erik vond het jammer, ik vind het wel weer mooi geweest. Het was heerlijk geweest. De jongens vonden het middagwandelingtje met Erik erg leuk (dan ging Tosca slapen). Ze gingen elke keer op zoek naar een uitzichtpunt en dan onderweg picknicken. Veel gezien, veel gereden.
Het heerlijkste van vakantie vind ik persoonlijk dat er geen tv en computer is. ’s Avonds hebben Erik en ik helemaal voor onszelf, meestal zitten we dan aan tafel en spelen Trik Trak en sinds de vorige vakantie ook At Once.

De  vakantie vierende jarige job aan de taart. Wat ons de nodige moeite heeft gekost om te bemachtigen. Een uur voor onderweg geweest en dat in een land dat bekend staat om zijn taarten.