In de Molshoop

Een vraag die je regelmatig hoort. Het standaard antwoord van de meeste mensen is dan ook: goed. Vandaag naar de huisarts omdat mijn standaard antwoord  niet goed aanvoelt, geen goed dus. Na een lang gesprek kreeg ik te horen wat ik eigenlijk ook al wist, daarvoor kwam ik eigenlijk ook. Ik wou het liever niet zo onder ogen zien.
Ik moet aan de rem trekken. Er ligt teveel op mijn bordje. Of het daadwerkelijk veel is, het voelt als veel en ik ben continu moe. Volgens de huisarts niet verwondelijk zo kort na een bevalling. “Kort???,Tosca is toch al 10 maand?” Maar volgens de huisarts is dat kort.
Lastig om het te schrijven hoe het zit. Ik had beter het gesprek wat ik naderhand met Marike had kunnen opnemen en opschrijven. Dat klonk heel logisch. Nu ik ervoor wil gaan zitten om erover te schrijven komen de juiste woorden niet. Mijn hoofd voelt leeg en vol tegelijk. Dus als je er niets van snapt, dan snap ik dat 🙂

Nadat Ocki aan de diarree was geweest was het Pjotr zijn beurt. Pjotr breidde het ziekenpakket uit met overgeven. Nu Pjotr zich weer beterder voelt is het blijkbaar mijn beurt.

Vorige week hadden we een 10 minutengesprek bij de juf over Pjotr. Hierin kwam de klassenindeling al ter sprake. Pjotr kan eigenlijk met iedereen samenwerken. De juf noemde een zestal namen. Dit kon ik beamen. Al is Matthijs zijn beste vriend. dat hij niet bij Matthijs in de groep zou komen werd mij in dit gesprek al duidelijk. er gaan vier jongens over naar  de middenbouw. Een andere jongen hangt blijkbaar erg aan Matthijs en de juf had al duidelijk gemaakt dat ze niet alle vier de jongens in 1 groep kon doen. Ach ja daar had ik mij enigzins mee verzoend, er blijven nog 4 meiden over waarvan hij er met 2 heel goed overweg kan. Dat wil zeggen met die 2 wil hij na schooltijd ook wel spelen.
Wat blijkt vandaag, hij zit met geen van allen in de groep. Ik heb het er moeilijk mee. De juf bij wie hij gaat komen is denk ik uitermate geschikt voor Pjotr. Maar het doet me zeer dat geen van de meiden die in het 10-minutengesprek genoemd zijn bij Pjotr in de klas komen. Erik denkt dat het wel gaat meevallen, dat hij nieuwe vriendjes gaat maken. Zie ik het dan zo anders? De afgelopen  drie jaren in de onderbouw heeft het Pjotr veel moeite gekost om met anderen na schooltijd af te spreken. Nu heeft hij eindelijk een groep van  waar hij graag bij speelt en zitten ze in een andere klas.
” Ach,” zegt Erik, ” Ik speelde ook niet met kinderen uit mijn eigen klas maar met de kinderen uit Arjan zijn klas.” Na schooltijd kan dat ook wel en in de pauzes op school. Maar de school die wij gekozen hebben is samen werkjes en lesjes doen heel belangrijk. Deze werkjes deed hij vaak samen met diegenen die nu naar die andere klas gaan. Ik kan mij er blijkbaar niet overheen zetten. Het buurjongetje gaat welliswaar mee naar zijn nieuwe klas. Maar uit zichzelf zal Pjotr daar niet gaan spelen.
Ik baal.

Zondag aan het eind van de dag deden de heren iets wat absoluut van ons niet mag, namelijk de straat oversteken. Erik zag Ocki tussen twee geparkeerde auto’s de weg overschieten terwijl er een auto aankwam. Logisch dat Erik uit zijn slof schoot en de jongens een straf oplegde. De hele week mogen ze niet buiten spelen. Dat kwam hij mij vertellen terwijl ik Tosca op bed in slaap aan het voeden was.
Leuk zo’n straf, maar wie mag er voor de praktijk zorgen?
Vandaag zijn de heren vrij, het is buiten mooi weer. Hier binnen woed een storm. De jongens zijn alleen maar ruzie aan het maken. Ik ben alleen maar bezig met probleem na probleem op te lossen. Voor wie was deze straf eigenlijk bedoelt? Ik heb niet echt het gevoel dat de heren dit ervaren als straf. Ik echter des te meer.
’s Avonds zei Erik dat de jongens wat hem betrefd wel weer buiten mogen spelen. Maar zo werkt dat niet volgens mij. Wat heeft het voor zin om straf te geven en je er vervolgens niet aan houden? Ik zit hun straf maar uit. Het enigste positieve is dat de jongens niet weten hoelang precies een week is. Dus ik heb besloten dat de week voor straf binnen blijven op donderdag is afgelopen.

Vandaag hebben we op de tv gekeken naar een kookprogramma van ….. euh Lonnie? Hij kookte voor een indonesische koning. De koning en alle andere mannen droegen een sarong. Pjotr vond dat heel interessant.
Toen Pjotr net op school kwam had juf Karin als Thema: Indonesie. Destijds vroeg Pjotr mij de oren van het hoofd over hoe de mensen daar leefden. Nu nog steeds merk ik er een interesse voor. Met zijn knoekel probeerde hij een rokje te maken. Maar de knoekel was nets iets te smal. “Mam mag ik jou sarong?” Deze was net iets te groot, maar daar konden we wel iets op verzinnen. Nu nog een gevouwen lap voor op het hoofd, net zoals de koning had. Na wat probeersels was hij de koning te rijk een heeft een hele poos in deze kleren zitten spelen.

Vandaag zag het er wederom even naar uit dat de vossenjacht afgelast zou worden. Vorig jaar hadden we onweer. Nu ging het wel door. De jongens hadden zich er de hele week al op verheugd. ” Mama, maar wie is nou de vos dan?” Ze hadden duidelijk nog niet helemaal door wat er ging gebeuren.
Zestig kinderen, negentien vossen en aardig wat hulpouders liepen vanmiddag rond in het bos bij het Weusthag. Zelf heb ik mij snel omgekleed nadat ik alle groepen het bos ingestuurd had. Uit de verkleedkist van de jongens had ik hondekleren opgeduikeld. Maar echt duidelijk hond was ik blijkbaar niet. Meer kreeg ik te horen dat ik een konijn was, of een beer. Mijn bedoeling was eerst om als vos verkleed te gaan. Tijdgebrek zorgde ervoor dat ik niet achter de naaimachine ben gekropen.
Pjotr en Ocki hebben het heel leuk gevonden en vertelden in de auto honderduit over wat ze allemaal gevonden hadden in het bos. Volgend jaar weer.

Tussen de middag vertellen de jongens wat ze hebben gedaan op school.
Op een gegeven moment…
Ocki: ik weet het niet meer, ben het vergeten.
Pjotr: wat ben je dan vergeten?
Ocki: ik weet het niet meer!!! Ben het vergeten.
Pjotr: maar wat ben je dan vergeten?
etc etc etc.

Vanochtend hebben de jongens zelf een beschuit met aardbeien klaargemaakt voor Erik. Ik werd wel een beetje jaloers op de cadeaus die ze voor Erik hadden gemaakt.
’s Middags in de schaduw bij het Hoogspel geluisterd naar het openluchtconcert van Armonia. ’s Avonds zijn alle mannelijke Mollink’s en moeder Mollink heerlijk uit eten geweest. Al heeft de jongste mannelijke Mollink maar liefst twee patatjes gegeten voordat hij meldde dat hij vol was.

Twee ondertanden die tegelijk doorgekomen zijn. De wereld die groter is geworden omdat ze nu kruipend door het huis gaat. De loopfiets die een enorme aantrekkingskracht heeft. Geen beker met drinken die veilig is voor haar handen. Alle kleine frustels op de grond worden opgepakt en gaan richting haar mond. Ineens heel verlegen kunnen doen. Graag naar dieren kijken. De middagslaapjes die korter worden. Een stukje brood krijgen van de bakker en die stijf tussen de knuistjes proberen op te peuzelen. Overal aan optrekken. Langs de bank lopen. Dansen (een soort wiebelen). Kortom een meid die volop in beweging is.

Wij zingen vandaag: ‘eerst kon ik het niet. Nu kan ik het wel. Helemaal alleen, fietsen zonder zijwieltjes. Eerst kon ik het niet, nu kan ik het wel. Helemaal alleen.’
Ocki kondigde van de week al aan dat hij wou fietsen zonder zijwieltjes. Gisteravond was hij haast niet meer te houden. Vanochtend na het ontbijt kwam dus ook de vraag wanneer hij zonder zijwieltjes mocht fietsen. Eerst zijn we op de tandem een rondje door Groot Driene gefietst. Thuis de zijwieltjes eraf en hoppa. De rechte stukken over het gras fietste hij al meteen zelf. Het bochtenwerk en zelf opstappen blijft nog moeilijk. Maar rechtdoor dat durft hij al op z’n allerhardst.