In de Molshoop

Vanochtend zijn Pjotr en ik naar het zwembad geweest om  te kijken waar hij in juni gaat diploma zwemmen. Het koude water vond ik dit keer niet zo erg. Pjotr had na drie baantjes paarse lippen en lag klappertandend in het water.
Na het oefenen hebben we nog in het warmere bad gezwommen. Pjotr wou graag van de duikplank. Zonder vrees sprong hij daarvan af. Vlakbij waar hij in het water kwam zwom ik  en toen hij weer boven kwam was zijn eerste reactie met een stralend gezicht: ‘leuk’.
De tweede sprong ging zelfs met een aanloopje. ‘Mam mag ik van de hoge?’ Maar dat zag ik nog niet zo zitten ik vond de lage al eng genoeg om naar te kijken (vooral of hij weer boven zou komen). Zullen we van de glijbaan gaan? en dat vond Pjotr ook wel goed. Na de blauwe wou hij de gele alleen. Ik ben er wel achter gaan zitten en daar was hij het niet mee eens. Maar halverwege heb ik hem een voorsprong laten nemen toen ik merkte dat het goed ging. Vlak voor we weggingen vroeg hij of hij van de snelle gele mocht. Ik zag er een jongetje vanaf gaan en de moeder die erachter stond vroeg ik hoe oud haar zoontje was. Dit jongetje was zes. Als deze moeder haar zoontje alleen kon laten gaan moest ik dat toch ook kunnen? Met pijn in mijn maag heb ik Pjotr laten gaan. Ik vond het heel eng om naar te kijken, allerlei doemsenario’s kwamen voorbij. Maar Pjotr kwam heel beneden en wou nog wel een keertje. Na de derde keer had hij er genoeg van hij had zijn elleboog tegen de wand geschuurd en dat deed zeer. Mijn maag was ondertussen wat tot rust gekomen. En terwijl we aan het douchen waren vond ik dat mijn kleine jongen groot werd. Dat er nu meer momenten gaan komen waarvan ik een knoop in mijn maag ga krijgen om naar te kijken. Voor Pjotr zou het beter zijn als ik hem niet te strak hou omdat ik iets eng vind. En met dit nieuwe inzicht gingen we allebei tevreden naar huis.