In de Molshoop

Gisteravond heb ik ingevallen bij het uur heren volleybal. Omdat ik iets te vroeg was en de heren zaalvoetbal een teamgenoot te kort kwamen hadden ze bedacht dat ik dan maar mee moest doen. Zaalvoetballen….knoeiharde ballen….grote mannen….die allerlei dingen na elkaar roepen in het twents….een meisje ertussen die het niet kan verstaan wat ze roepen en niet hard kan trappen en bang voor harde ballen en elke keer vergeet wie haar teamgenoten waren.  Nee dan het uur daarna van de heren volleybal.
Pfff oudere mannen die zich prima zelf redden. Lesgeven…nou nee ik durfde mijn mond bijna niet open te doen. Of ik mee wou spelen, nou nee liever niet. Maar het ene team is niet sterk genoeg. Denk denk. ‘Vooruit, maar of jullie echt wat aan mij hebben betwijfel ik,’ was mijn antwoord. Au au au au wat is die bal hard. En bloedfanatiek dat die heren waren. Ik heb mijn best gedaan. ’s Avonds kwam ik met blauwe scheenbenen en een gekneusde duim en stijve vingers weer thuis. Mijn duim is vandaag blauw geworden, de vingers nog steeds stijf. Sporten gezond?