In de Molshoop

Vanochtend de vlag uit en naar de stad. Als allereets de taarten voor morgen regelen. Persoonlijk vind ik de rommelmarkt op koninginnedag het leukst. Helaas denken de jongere heren er anders over. Aan iedere kant liep er een. De ene bleef maar vragen bij elk autootje die hij zag of hij die mocht. Dus hebben we afgesproken dat hij er 1 mocht uitzoeken. Dat bleek nogal lastig te zijn want hij snapte het niet helemaal. Er werd meteen 1 auto gekocht zonder uit te kijken welke hij het leukst vond. Dit komt bij hem vaker voor. Ik krijg het niet voor elkaar het goed uitgelegd te krijgen, hij snapt het echt niet. De andere heer had zijn zinnen op skeelers gezet. Bij elke skeeler kijken of dit de juiste maat was. Gelukkig hebben we ze gevonden. Toen hij de buit binnen had was het gedaan hij wou naar huis om te skeeleren. Naar de kermis en even op het springkussen ging nog net. ‘Wanneer gaan we nou naar huis?’
Op de terugweg moesten we nog langs opa en oma om daar de taarten in de koelkast te stallen. Toen kon hij zich echt niet meer inhouden. De schoenen gingen uit en de skeelers aan. Ze mochten niet uit op de fiets, moest wel. Thuis meteen sokken opgehaald en beschermers om. Zo heeft hij buiten samen met papa die erbij liep een hele poos geoefend.
Volgend jaar ga ik lekker alleen naar de rommelmarkt(maar dat dacht ik vorige jaren ook).

Vijf jaar werd vandaag onze middelste kabouter. Vanochtend om zes uur hoorde ik hem al op de gang. Elke slaapkamerdeur werd door hem open gedaan om te kijken of er al iemand wakker was. Dit ritueel gebeurde zo om de 10 minuten totdat wij eruit kwamen om beneden de cadeaus en de taart te halen.
Op school trakteren vertelde hij niet echt over. Van de juf heb ik te horen gekregen dat Ocki in het midden van de kring mocht staan met zijn hoepel vol spoken terwijl de kinderen de handen voor de ogen hadden. De traktatie werd goed ontvangen en later spraken mij er ook nog andere ouders op aan dat het zo’n leuke traktatie was.

’s Middags moest ik lesgeven en waren de heren bij mijn ouders. Daar hingen ook slingers en was de stoel versiert. ‘Mam, oma had ook een omdraaitoetje, geen grote hoor voor iedereen 1 kleinere.’ Opa kwam met de heren eerder bij de gym zodat ze nog even op de grote schommel mochten. Ocki vond dit toch wel te spannend en Pjotr wou graag nog een keer hard. Opa mocht er dus bij op en ging de schommel nog een keer heel hard. Hierna was de feestdag voorbij. Zondag doen we het nog een keer dunnetjes over.

Vanochtend bij het aankleden doe ik een broek aan die veels te wijd zit. ‘He kijk eens erik ben ik toch iets afgevallen.’
Pjotr: ‘ Wat is er af gevallen?’

Vanmiddag hebben de heren en ik aan tafel de traktatie voor vrijdag gemaakt. Ocki houdt van cool en stoer. De traktatie moest hier ook aan voldoen. Eindelijk gisteravond laat kreeg ik het idee wat het moest gaan worden, stuiterspookjes. Vanochtend op pad om alle benodigdheden te halen. Het stof, touw en dropveters waren zo gevonden. Maar toen, ik ben de hele binnenstad van Hengelo afgeweest voor stuiterballen. Geen stuiterballen, ja een paar heeeele grote maar dat was de bedoeling niet. Uiteindelijk maar gekozen voor een soort beachballetjes, deze stuiteren helaas niet.
Zo samen aan tafel knutselen vind ik wel heel gezellig. Ik knipte het stof en bond hem om het balletje. De jongens deden hun best om allerlei soorten gezichten op de spookjes te tekenen. Een dropveter als strik om de hals en klaar.
Voor de juffen moeten de plantjes in potjes en dan zijn we er klaar voor.

Vanochtend na het babyzwemmen gaan Tosca en ik altijd boodschappen doen, zo ook vandaag. Na het inladen van alle boodschappen in de auto bracht ik het boodschappenwagentje terug. Bij het teruglopen naar de auto kwam er een bruine labrador op mij afgestuiterd. Bij de hondencursus had ik geleerd als je niet wil dat een hond tegen je opspringt doe je je knie omhoog. Dus in een reflex doe ik mij knie omhoog (wat ik altijd doe bij grote honden die op mij afstuiteren).
De meneer die erachteraan liep met een doos in zijn handen en een bungelende riem keek mij niet zo lief aan. Ik nam aan dat hij de eigenaar was van die loslopende labrador. Het toeval wil dat de auto voor de dierenwinkel geparkeerd stond waar die meneer naar binnen ging. Terwijl ik instap en Tosca rechtzet zie ik in mij ooghoek die meneer tegen een andere man in die winkel naar mij gebaren en nog steeds boos kijken. Ik kreeg het er warm van. Mijn gedachten gingen al op hol dat hij mij verwijt dat ik zijn hond geschopt zou hebben. Terwijl ik mij hierom druk maak zie ik die meneer uit de doos jonge konijntjes aan hun nekvel omhoog halen (niet erg) maar vervolgens bovenin de kooi naar beneden laten vallen. Nou ja, dacht ik nog. Ik start de auto en terwijl ik wegrij zie ik die meneer nog steeds boos kijkend mij nakijken hoe ik wegrij. Brrrrrr van zulke mannen wil ik er liever niet teveel tegen komen.

Afgelopen weekend hebben Pjotr en Ocki gelogeerd bij opa Ben en oma Erna. Zij mochten slapen op de vernieuwde zolderkamer, op de slaapbank. Ze vertelden elkaar ’s avonds grapjes. Zaterdag zijn ze naar de Apenheul geweest. Waar vanavond vooral over werd gekletst waren de gorilla’s, de spelletjes en dat er een doodshoofdaapje bij opa Ben in zijn zak heeft zitten voelen en het hoofd in opa’s zak heeft gestopt.
Ze vertelden dat ze weer een vuurwerktoetje hadden gehad en Ocki een schatkistijsje. Vandaag hebben ze gewandeld in de tuinen van kasteel Twickel. Het weekend heeft weer veel indruk achter gelaten. Het duurt altijd even voordat de verhalen loskomen maar ze waren heel enthousiast. Nu liggen ze in bed met hun knuffelaap uit de Apenheul.

Vandaag stond voor mij in het teken van de clubkampioenschappen. De hele dag heb ik heen en weer gelopen om; kinderen te begeleiden, overzicht te houden, telcommissie helpen, contacten geleggen, in te vallen als jurylid en nog wel meer dingetjes.
Nu A. weggevallen is vond ik het wel zwaarder. A. wist van de hoed en de rand en vulde precies die plekken in waar ik niet kon zijn. Hij wist ook altijd een vrolijke sfeer te brengen. Nou ik kan veel maar een voortrekker in vrolijke zin heeft mij nooit gelegen. Helaas heb ik vandaag wel een paar steekjes laten vallen die ik komende week recht moet gaan zetten. Maar voor de rest is de dag goed verlopen. Gelukkig heb ik nog een zondag om weer op adem te komen.

Ik kan mij nog herrinneren dat toen wij vroeger naar Winschoten gingen ik onderweg de gele koplampen telde. Pjotr en Ocki hebben een variant hierop. Als zij in de auto zitten tellen ze de blauwe nummerborden. Dankzij oma erna weten ze nu ook waarom de nummerborden blauw zijn, want dat wist deze mama niet te vertellen.

‘Marja zullen we de box wat lager zetten straks valt Tosca eruit.’ Zo gezegd zo gedaan. Tosca heeft namelijk een nieuwe hobby naast haar schoenen uittrekken. Ze trekt zich graag tot zit in de box. En wat gebeurde er toen de box lager stond en ze zat vast in haar wipstoel, ze trok de wipstoel bijna over zich heen. Dan maar los in de wipstoel. wat er toen gebeurde kun je op de foto zien. Ze had grote lol. Door de knieen en weer omhoog en weer omlaag en weer omhoog. Proberen of je met de voeten omhoog ook omhoog kunt komen en dat alles met veel gelach en geklets.

Eindelijk kreeg Pjotr zijn kinderfeestje. Drie jongens en drie meiden had hij uitgenodigd. een meisje kon niet en vanmiddag bij het van school halen nam Pjotr een ander meisje uit zijn klas mee. Haar moeder heeft volgens mij helemaal niet begrepen wat er gebeurde. Erik wou wel meehelpen en was heerlijk op tijd thuis. Ik had al gewaarschuwd dat er veel kabaal zou zijn en het druk zou worden. Mijn voorspelling kwam ook uit. Volgend jaar mag ik het alleen doen (niet dus dan vraag ik mijn verkering wel om hulp).
De kinderen zijn een hele poos op zoek geweest naar de sleutel van de kast. Want de reus was zijn fietsensleutel kwijt en nam de kastsleutel mee om te proberen. Deze wou hij niet terug geven, daarvoor moesten we eerst spelletjes doen. Want in de kast lag een schat verstopt. We hebben reuzebloemen geschilderd op het raam van Pjotr zijn slaapkamer (met dank aan Marike haar bloemen). Pjotr moest zijn cadeaus zoeken die de kinderen aan touwen verstopt hadden. Door het touw te volgen kwam hij vanzelf bij het cadeau. Na twee uur drukte en vele spelletjes kwam er een einde aan het feest. De kinderen vonden het schilderen van de bloemen en het pakje doorgeven op het muziek het leukst. Ik vond het heel leuk dat iedereen weer heelhuids huiswaarts keerde. Pjotr zijn versierde cake. Iedereen mocht zelf de slagroom erop spuiten…kun je vast al voorstellen wat er gebeurde 🙂