In de Molshoop

De koffer vol sprookjes zat vol. Tosca en ik mochten de laatste 25 minuten kijken wat ze de afgelopen weken hebben gedaan op de muziekschool. Vooral de heks nabootsen was favoriet. Ocki vertolkte de sloffende heks met veel mimiek. Hij ging wat krommer lopen en zijn gezicht beeldde de heks perfect uit. Jammer dat ik geen fotocamera bij mij had, maar de Ocki-kenners weten vast wel wat ik bedoel.
Terug naar de auto moeten we langs een drukke straat. Ik heb de afspraak dat ze dan bij mij moeten lopen. Vinden de heren heel lastig want ze houden zo van rennen. Dit mogen ze dan op het lange voetpad doen waar geen verkeer in de buurt kan komen, als ze maar stoppen bij het ronde bord. Dit laatste gaat de laatste tijd mis, ze rennen door achter de flat langs over de bult naar de auto, kan ik ze dus niet meer zien. Bij het ronde bord heb ik ze terug geroepen en onze afspraak herhaald. 
Pjotr:’ maar mama Ocki zei dat het mocht.’ 
Pjotr je kunt ook zelf nadenken.
Al huilend en heel serieus:’ Maar mama ik wou wel stoppen maar mijn lichaam wou dat niet.’
Zie dan maar eens dat je niet in de lach schiet. Ik kan me er ook wel wat bij voorstellen. Het is ook een heerlijk gevoel om te rennen. Maar rennen langs een drukke weg vind ik niet zo’n succes.