In de Molshoop

Elke donderdag na de gymles waar Pjotr en Ocki in mee gymmen ben ik gevloerd. Twee-en-twintig lieve kinderen. Maar het niveau van bewegen ligt zo ontzettend ver uit elkaar dat het heel lastig lesgeven is. Ik loop echt op de toppen van mijn kunnen om alle kinderen op hun juiste niveau aan het bewegen te hebben. Zodanig dat ze ook nog leuk vinden en er een voorwaartse ontwikkeling te bemerken is. Maar tjonge jonge dat valt me niet mee. Gelukkig heb ik wel assistenten, maar ook die moet je begeleiden. Zonder hen zou ik helemaal nergens zijn. Soms weet ik niet meer waar ik moet kijken of waar ik het eerst aanwijzingen moet geven. Misschien wil ik het wel te goed voor elkaar hebben.

Hopelijk krijg ik het binnenkort voor elkaar om een goede constructie te bedenken waarop alles lekker gaat lopen voor mij en de assistenten. Aan Pjotr en Ocki merk ik niet dat ze niet aan hun trekken komen, volgens mij vinden ze het nog wel leuk. Nou maar hopen dat de andere kinderen ook aan hun trekken komen. Het feit blijft dat dit het zwaarste uur is sinds tijden en dat ik naderhand gevloerd thuis kom.