In de Molshoop

Pjotr tussen de middag:’ Mam kijk eens Tosca zit rechtop.’
En ja hoor onze kleinste kabouter had zich rechtop in haar wipstoeltje gewerkt en zat prinsheerlijk om zich heen te kijken. Ze heeft zo een kwartier gezeten en gekeuveld. Elke keer als ze naar achteren viel werkte ze zichzelf weer rechtop door zich met haar ellebogen af te zetten tegen de stoel. Op deze manier kon ze goed kijken wat de jongens op de grond aan het doen waren.

Vandaag vier ik dat ik dit jaar niet jarig ben. Deel 1 omdat ik hierna nog 2 niet verjaardagen te gaan heb voordat ik weer jarig ben. Vanochtend met het juiste ritueel wakker gemaakt. De jongens hadden op school iets moois voor mij gemaakt en Pjotr had zelf met de pen van juf er iets bij mogen schrijven. Straks breng ik Tosca naar bed en daarna komt het bezoek. Heel gezellig allemaal hoor maar ik had liever dat ze niet allemaal op een dag kwamen. Het probleem, vind ik, is dat het allemaal interressante mensen zijn en als ze er allemaal zijn krijg ik het nooit goed voor elkaar om een fatsoenlijk gesprek te voeren. Volgens Erik moet dat ook niet. Verjaardagen bestaan uit small-talk. Hij vind verjaardagen geweldig. Voor mij mag het wel alleen als ik echt jarig ben.

Update:
Erik had voor een ware verrassing gezorgd. Iedereen die kwam gaf een klein cadeautje wat te maken heeft met een bad. Als superknaller gaan we deze week een bad uitzoeken. Iedereen heeft meebetaald. Echt geweldig. Een bad!!! Ik heb volgens mij de hele tijd in mijn hoofd gezongen: wij krijgen een badhad.

Vandaag was er een van. Vanmiddag tijdens het lesgeven spande wel de kroon van deze dag. Ik kon nog net onthouden hoe ik zelf heette. Voor de rest maakte ik er een grote bende van. Haalde ik namen door elkaar, liet de peuters spelen met ballen tijdens het klimmen en klauteren (wat ze normaal nooit mogen),zei zinnen in een onlogische volgorde en wist voor veel dingen de naam niet meer. Bij de kleuters was ik zowaar even de naam van mijn vriendin die aan de kant zat kwijt. Ik zei op gegeven moment tegen haar dat ik mijn dag duidelijk niet had, dat ik niet op namen en dergelijk kon komen en dat ik vandaag ook nog ongesteld was geworden en dat je het dan wel weet. Mijn mannelijke assistent kwam toen net voorbij lopen en keek mij een beetje raar aan en zei dat hij het niet snapte. Gelukkig hoeft hij dat ook niet te snappen.

Aan de Lentohof hadden Erik en ik op deze speciale plek in het huis een bibliotheek. Bij de Rob de Vriesstraat heb ik mij altijd zitten afvragen wat ik met die plek zou gaan doen. Hier aan de Zwavertsweg hebben we vandaag een fotogallery geopend. Helaas helaas heb ik er nog niet alle dierbaren hangen. Sommige lijstjes lieten zich niet ophangen, deze heb ik voorlopig nog maar neergezet. Maar van sommige dierbaren heb ik nog niet de foto die ik er graag zou willen hebben hangen. Misschien is dit aankomende zondag wel verholpen.
Ik heb wel wat met foto’s. De lijstjes stonden eerst op de piano. Elke dag keek ik er wel naar. Het nadeel van de piano was dat sommige foto’s gedeeltelijk achter een andere foto schuil gingen. Meer foto’s kon ik er dus niet meer op kwijt. Gelukkig kan ik op deze nieuwe plek wel weer nieuwe foto’s met herinneringen kwijt. Het enigste wat nu nog ontbreekt is met sierlijke letters op de deur geverfd: fotogallery.

Weer iets nieuws geleerd vandaag. Tosca zittend in haar wipstoel in de box ziet naast zich een interessant speeltje. Wat zie ik vervolgens gebeuren… Ze werkt zich omhoog en gaat over de zijkant van het wipstoeltje hangen om te proberen of ze het speeltje kan pakken. Hier wil ik wel een foto van en ik draai miij om, even het fototoestel pakken. Als ik weer naar Tosca kijk ligt ze in de box triomfantelijk te kijken met het begeerde speeltje in haar hand. Zo uit het wipstoeltje gekukeld.
Een poosje later als ze weer in haar wipstoeltje zit zie ik haar hetzelfde doen. Dit keer ben ik wel op tijd met het maken van een foto.

Iedereen kent ze volgens mij wel. Van die rare verbasterde woorden. Die woorden die door de gelegenheid zijn geschapen. Zo kende ik bij mijn ouders thuis opavlees. Hier in huis zijn er ook wat woorden bijgekomen (opavlees eet ik nu niet meer). De meeste rare woorden hebben hier in huis betrekking op het eten. De jongens vinden het zowiezo al leuk om de soepen allerlei rare namen te geven; toverbonen van mars, sneeuwwitjesoep,shreksoep,poepsoep,overgeefsoep. Maar zometeen tussen de middag gaan wij ploepbrood eten. Dit omdat het brood als het klaar is zo’n mooi ploep geluidje maakt.

Knutsel de knutsel voor een goede vriendin. Ze had het elfje al een keer gezien, ik was hem toen vergeten op te bergen. Ze zei toen al dat ze het een grappig poppetje vond, dus dat zat wel snor. Een grote taart erbij geknutseld, dat paste immers heel goed bij het taartenboek van Toon Tellegen. We hebben bij haar feestje vandaag eerst heerlijk gelunchd en daarna nog wat heerlijk nagezeten. Ze keek wel even op van: he dat popje (het is een elfje M.) ken ik, ik vind het net een trolletje.  Tja trollen en elfjes horen allebei bij sagen en legenden dus laten we het maar goedkeuren.

Vandaag hebben P. en ik de laatste keer de keverneverdienst, zoals Pjotr de kindernevendienst uitspreekt, gedaan.  P. is weer begonnen te studeren en voor mij is het een zeer onhandige tijd. Tosca gaat hier thuis tussen 18.00-18.30 uur naar bed. De kerkdienst begint pas om 18.30 uur. Tijd om er een poosje tussenuit te gaan.
Pjotr en Ocki waren het er niet mee eens. Zij vinden het leuk om mee te mogen naar de kevernevendienst. P. en ik hebben altijd zoveel mogelijk geprobeerd het levendig te houden. Vandaag hebben we met z’n allen een groot hoogtepuntenspel gemaakt. Uiteraard hebben we die op het einde gespeeld met de kinderen als levende pionnen. Heel gezellig allemaal, toch denk ik wel dat de bijbelse leer zoals de kerk die voordraagt P. en ik die niet op hun manier hebben uitgedragen. Toch ben ik wel tevreden over de afgelopen 3 jaar, wie weet wat de toekomst brengt…

Eindelijk aan de slag met de visjestechniek.