In de Molshoop

Vandaag wou ik schrijven over dat de jongens naar de kermis zijn geweest. Dat Tosca al 1 maand oud is. Maar eigenlijk ben ik daar helemaal niet voor in de stemming. Sinds Tosca er is heb ik het genoegen om regelmatig van haar te genieten boven op ons bed, met haar vlakbij of zelfs heerlijk bovenop mij. Tosca houdt van rust. Dus of ik lees, kijk tv zonder geluid. Maar merendeel ben ik aan het denken.

Vandaag gingen mijn gedachten uit over hoe ben ik als moeder. Om tot de cunclusie te komen dat ik weinig geduld heb. Mijn handen de jongens nog wel eens iets harder ter correctie brengen dan ik bedoel. Ik minder tijd met hen besteed aan het ontdekken van de wereld. Ik te weinig tijd neem om een gesprek met hen te hebben. Dan kijk ik in het lieve slapende gezicht van Tosca en dan denk ik wat moet dat met jullie worden. Zo geduldig als mijn moeder ben ik blijkbaar niet. Zij voelde mij en mijn zusje goed aan. Ook dat heb ik niet van haar. Ik neem me van tijd tot tijd voor meer tijd te steken in hoe ik omga met de heren. Als ze zo klein zijn als Tosca is het nog gemakkelijk. Als ze al wat groter worden vind ik het blijkbaar stukken moeilijker. En dan hebben we de pubertijd nog voor de boeg.

<%image(20040918-kermis.jpg|213|200|op de kermis)%>

Garanties heb je niet in het leven. Niet of hoe ik omga met de kinderen goed is. Niet of je gezond blijft of hoelang je leeft. Dus moet ik de moed er maar inhouden en hopen dat met de liefde die ik voel voor dit gezin ik veel rechtbrij wat voor mijn gevoel beter had gekund.