In de Molshoop

Het was vandaag lekker weer, wij hebben dus even gewandeld. Lekker puf (om met de woorden van mijn jongste zoon te spreken).

Volgens mij heeft onze BX een abonnement op een lege accu. Je mag niet vloeken, maar ik had er wel heel veel zin in. Vooral na de vraag of ik de lampen aan had gelaten, aaaaaaah. Een lege accu wordt onderhand een nachtmerrie voor mij en ik controleer echt elke keer als ik de auto parkeer wel twee keer of de lampen uit zijn.

Vandaag wou ik er even uit. Helaas dus, de accu is weer leeg. Het weer was nou ook niet zodanig (hele dag regen) dat ik met Tosca kon gaan wandelen.

Hopelijk regelt Erik snel startkabels. Of misschien dat de zon morgen gaat schijnen, zodat ik even iets anders zie dan ons huis.

Ida was gisteren voor het laatst. Maar tot mijn verrassing werd mij vanochtend ontbijt op bed gebracht, gevraagd wat ik wou. Werd er opgeruimd, Tosca gewassen en aangekleed. Werd ik verplicht naar bed gestuurd. Erik heeft zijn roeping misgelopen 🙂 , kraamhulp.

Mijn kleine grote man is vandaag 6 jaar geworden. Traditiegetrouw werd ook vanochtend de jarige weer met taart en cadeaus wakker gemaakt.

Op school heeft hij vol trots zijn lieveheersbeestjes getrakteerd. Thuis werd hij verwend met bezoek en leuke cadeaus. Hij heeft volop genoten van alle aanwezigen. In de gekregen piama van Leny heeft hij ’s avonds nog een hele poos gespeeld met de hijskraan. Daarna kon hij zo het bed in 🙂

De dagelijkse ‘sleur’ is weer begonnen. De eerste schooldag zit er alweer op voor de jongens. Vier keer heen en weer fietsen. Op tijd opstaan en eten. Steeds de klok in de gaten houden. Maar ik vind het heerlijk.

Pjotr pakte ook meteen het ritme op school weer op en het doet hem ook zichtbaar goed. Ocki moet even wennen, maar hij zit ook nog maar net op school en dan is 7 weken vakantie ook wel erg lang. Ik weet zeker dat ook hij school heel leuk gaat vinden. Heerlijk het ‘gewone’ leven is weer begonnen.

Het is vandaag de vijfde dag, tijd voor de hielprik. Ik zelf ben bang voor prikken. Het was dus weer de eer aan Erik om de baby vast te houden. De vorige twee keren heb ik gekeken en dat vond ik ook vreselijk. Dit keer dacht ik: ik ga naar beneden en hoef het niet te zien. Maar ik heb de tijd blijkbaar verkeerd ingeschat en zodoende was ik toch nog getuige van de hielprik. Morgen krijgt Tosca een gehoortest. Deze is nieuw ontwikkeld, dopje in het oor (net een soort walkman) en dan worden er geluidjes uitgezonden en opgevangen. Ik ben benieuwd.

Dat de natuur dat niet beter heeft kunnen regelen. Ben je geboren word je lichaam meteen met pijn geconfronteerd. De darmen die moeten wennen om in werking te zijn. Zo ook Tosca haar darmen.

Pfff wat zijn ze groot. Tosca is van 4200 gram afgevallen naar 3840 gram en weer aangekomen tot 4000 gram.
Logisch dat ik bloemkolen heb, ze maken overuren.

Het lijkt wel of we allemaal opnieuw aan elkaar moeten wennen. De jongens zijn normaal al druk, maar nu lijken ze nog drukker. Tosca is veel wakker en vandaag heerlijk door haar vader gebadderd.
En ik? Ik ben verdrietig en blij.

Geen woorden. De operatie pakte anders uit, ze kunnen niets meer voor hem doen……

Ik voel me lamgeslagen, boos, het is niet eerlijk. Kon ik hem maar wat van mijn levensjaren geven. Helaas wil dat niet.

Ik heb er geen woorden voor.